Κάθε σύγχρονη μητρόπολη –άρα και η Αθήνα –καλείται να έχει τους τόπους εμπειρίας του υλικού πολιτισμού που εκφράζουν συνήθειες, συμπεριφορές και τρόπους ζωής. Ανάμεσα σ’ αυτούς αναγνωρίζουμε και τα μέρη εκείνα όπου η γεύση και η τεχνική της παρασκευής ενός γεύματος μπορούν και να εξυψώσουν σε δημιουργό τον ικανό μάγειρο, ψήστη ή όποιον εμπειρογνώμονα της γεύσης καταφέρνει να προσδώσει χαρακτηριστικά του ξεχωριστού τόπου συνάντησης.

Φυσικά, η μοναδικότητα και η ποιότητα της εμπειρίας έχει κόστος. Τόσο υψηλό ώστε ο λογαριασμός να είναι δηλωτικός της κοινωνικής υπεροχής. Ναι, υπάρχει περιθώριο στον κατάλογο ενός τέτοιου εστιατορίου στις παρυφές του ξενοδοχείου Χίλτον το πιάτο μιας σενιάν μπριζόλας να κοστίζει 140 ευρώ. Αλλωστε η πληρότητα των τραπεζιών στο συγκεκριμένο μέρος πιστοποιεί την οικονομική δεινότητα των θαμώνων του.

Κανένα πρόβλημα, εφόσον το μέρος παρέμενε το μυστικό μιας ελίτ της γευσιγνωσίας. Και δεν γινόταν η ακίδα του σύγχρονου κοινωνικού διαχωρισμού, αφού το μέρος και ο οικοδεσπότης του απέκτησαν το προνόμιο πολιτιστικής προβολής χάρη σε μια έξυπνη συνέργεια με μια γκαλερί του αθηναϊκού κέντρου. Σύμφωνα λοιπόν με τους όρους της win win συνθήκης, η γκαλερί διέθεσε στον ιδιοκτήτη έναν από τους άξιους καλλιτέχνες της, με αναγνωρισμένο έργο στους δρόμους και τους τοίχους της πόλης. Ο οποίος με τη σειρά του έκανε τη σχετική παρέμβαση στο εσωτερικό του χώρου εστίασης προσδίδοντάς του εικαστική εικόνα σύγχρονης αστικής τεχνοτροπίας. Με απλά λόγια, η αισθητικοποίηση του κοψιδιού επικοινωνείται σε όλα τα μέσα ενημέρωσης ως πρωτότυπη συνάντηση της τέχνης και της γεύσης. Είναι αυτό το βήμα που χρειάστηκε να κάνει ο έλληνας καλλιτέχνης για να συναντήσει το κοινό του. Οχι εκείνο το λιγοστό που επισκέπτεται χώρους τέχνης –αλλά εκείνο που πληρώνει απολαμβάνοντας ό,τι του σερβίρουν οι στυλίστες των καινοφανών στιγμών.

Τελευταία Νέα