Δημήτρης Λάλος: «Στην Ελλάδα τρώμε τους θεατρικούς συγγραφείς»

^«Ξεκίνησα να διαβάζω το έργο και δεν μπορούσα να το αφήσω» λέει ο Δημήτρης Λάλος για τους «Πνεύμονες» του Ντάνκαν ΜακΜίλαν. «Αναζήτησα μάλιστα πληροφορίες στο Ιντερνετ και έπαθα πλάκα. Και από τις κριτικές που έχουν γραφτεί διεθνώς, αλλά και για τον προβληματισμό του, που είναι τόσο σύγχρονος. Πρόκειται για ένα έργο στο οποίο ο συγγραφέας βάζει ήδη από την αρχή τη μεγάλη πρόκληση για τον τρόπο που θα το ανεβάσεις. Φαινομενικά έχει μια ευκολία καθώς ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει: “Το έργο γράφτηκε για να παιχτεί σε άδεια σκηνή. Δεν υπάρχουν σκηνικά, δεν υπάρχουν έπιπλα, ούτε φροντιστήριο, ούτε παντομίμα. Δεν υπάρχουν αλλαγές κοστουμιών. Το φως και ο ήχος δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν αλλαγή στον χρόνο ή στον χώρο”. Ενα επιπλέον στοιχείο που είναι το πιο δύσκολο και πιο σημαντικό είναι ότι δεν έχει παντομίμα. Δεν μπορείς να κάνεις ότι έχεις π.χ. ένα τηλέφωνο, πρέπει να τα αποφύγεις όλα αυτά. Σε όλη την παράσταση η αλλαγή των σκηνών υποδεικνύεται από τη μουσική».

Για τον συγγραφέα. «Νομίζω ότι θα ακούσουμε πολύ το όνομά του στο μέλλον, θεωρείται πολύ ανερχόμενος, έχει κάνει τη διασκευή στο “1984” που σκηνοθετεί τώρα η Κατερίνα Ευαγγελάτου και είναι μια ιδιοφυΐα στο γράψιμό του» συνεχίζει ο Λάλος. «Διάβασα και ένα άλλο του έργο, το “2091”, που μιλάει για την κλιματική αλλαγή και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Και σκεφτόμουν τι γίνεται με τη δική μας γραφή, πού είναι οι δικοί μας συγγραφείς, γιατί εμείς δεν έχουμε ή αν έχουμε είναι όντως τόσο λίγοι ή δεν κάνουμε τον κόπο να τους ψάξουμε; Δεν ξέρω, ίσως να φταίει το σύστημα και όταν κάποιος γράφει ένα έργο, όλοι πέφτουν να τον φάνε. Ενώ στην Αγγλία όλοι προσπαθούν να το αναδείξουν σαν πολιτιστική κληρονομιά τους. Εμείς τον τρώμε ζωντανό».

Η υπόθεση. «Το έργο δείχνει την πορεία δύο νέων ανθρώπων που είναι πολύ έξυπνοι, σχεδόν αλαζόνες σε σχέση με τις πληροφορίες που κατέχουν και το πώς ωριμάζουν σιγά σιγά μέσα από τη διαδικασία της σκέψης να κάνουν ένα παιδί. Και αυτό νομίζω είναι από τα πιο δυνατά στοιχεία που απαντάει σε πολλά ερωτήματα. Εχει τον προβληματισμό πώς γίνεται να έχεις και καριέρα και την ευθύνη ανατροφής ενός παιδιού. Η σύγχρονη, χειραφετημένη γυναίκα έχει μπερδευτεί, επειδή από μικρή τής λένε ότι θα γίνεις «μανούλα» και «νυφούλα». Οταν μπαίνει στο πανεπιστήμιο, όλα αυτά τελειώνουν και αρχίζει η καριέρα. Στο θέμα του παιδιού ο άνδρας ήταν πάντα μπερδεμένος και φοβητσιάρης ενώ η γυναίκα ήταν κατά κάποιον τρόπο πιο στιβαρή και ξεκάθαρη με το τι θέλει. Και τώρα έχει μπερδευτεί και η ίδια και φτάνει 35 και 38 χρονών, η καριέρα της δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, δεν έχει έρθει η απόλυτη επιτυχία, ο χρόνος όμως βιολογικά τελειώνει. Φτάνει σε ένα πραγματικό αδιέξοδο για το τι πρέπει να κάνει. Θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο αυτός ο προβληματισμός στα χρόνια που έρχονται και στην Ελλάδα. Αφορά ωστόσο και τον σύγχρονο άνδρα. Πώς γίνεται να απολαύσει την πατρότητα, να παίξει με τα παιδιά του, να ζήσει κοντά στην οικογένειά του, αλλά και να μπορεί να φέρει λεφτά στο σπίτι».

Το έργο. «Αυτό που φωτογραφίζω σχετικά με τον πυρήνα του έργου είναι ο προβληματισμός για τη νέα γενιά της αβεβαιότητας. Μπορεί να κατεβάσει τα πάντα από το Ιντερνετ, τα πάντα, να κάνει μια έρευνα, έχει μεταπτυχιακά, κάνει όλο αυτό το multitasking, μιλάει στον υπολογιστή και στο τηλέφωνο ταυτόχρονα, αλλά όταν έρθει η ώρα να πει κάτι που πραγματικά νιώθει, είναι ανήμπορη. Αυτός ο νέος άνθρωπος έχει αποκοπεί τελείως από τα συναισθήματά του, έχει χάσει τη γήινη υπόσταση που ίσως είχαμε παλαιότερα όταν τα πράγματα ήταν λίγο πιο αργά. Οταν στέλναμε ένα γράμμα κα περιμέναμε αν θα το πάρει ο παραλήπτης, αν θα μας γράψει πίσω. Τώρα είναι όλα γρήγορα, με ταχύτητες, και στην ουσία πολύ δύσκολα καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας».