Ισως να ήταν το τελευταίο του Eurogroup: το Εργατικό Kόμμα μπορεί να μη λάβει μέρος στην κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές του επόμενου μήνα. Ευτυχώς η σύνοδος κύλησε ήρεμα, καμιά σχέση μ’ εκείνο το αλησμόνητο σόου πριν από δύο χρόνια που είχε καταλήξει στο βαρουφάκειο «Ουάου!». Ούτε να το θυμάται δεν θέλει ο ολλανδός υπουργός Οικονομικών και το ίδιο συμβαίνει μ’ εμάς. Αλλά τίποτα δεν εγγυάται πως το σκηνικό που ακολούθησε δεν θα επαναληφθεί. Ο διορατικός Βαγγέλης Βενιζέλος, μάλιστα, βλέπει πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στο καλοκαίρι που έρχεται και το δραματικό καλοκαίρι του 2015.
Oταν τον Μάρτιο του 2013 ο Γερούν Ντεϊσελμπλούμ ανέλαβε την προεδρία του Eurogroup, οι δημοσιογράφοι δύο πράγματα γνώριζαν γι’ αυτόν: ότι ήταν φαν των Μόντι Πάιθονς και ότι από οικονομικά δεν είχε ιδέα. «Προαναγγελθείσα καταστροφή» τον είχε χαρακτηρίσει ο αθυρόστομος γάλλος δημοσιογράφος Ζαν Κατρεμέρ, χαρακτηρισμός που επιβεβαιώθηκε όταν ο Ντεϊσελμπλούμ δήλωσε ότι το σχέδιο διάσωσης της Κύπρου θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο και για άλλες χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες. Οι ισπανοί καταθέτες έτρεχαν να σώσουν ό,τι προλάβαιναν…
Αυτές οι γκάφες, πάντως, δεν εμπόδισαν τον ολλανδό υπουργό Οικονομικών να μακροημερεύσει. Για να το επιτύχει, έμαθε να ελίσσεται, να συμβιβάζεται, να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Είναι προφανές πως έμαθε και οικονομικά. Eνα πράγμα δεν κατάφερε να μάθει: πώς να τα βγάζει πέρα με τους τελευταίους ανυπότακτους της Ευρώπης, τους Γαλάτες του 21ου αιώνα.
Τον ρώταγαν και τον ξαναρώταγαν προχθές οι έλληνες δημοσιογράφοι αν τέλειωσε η λιτότητα, φύσαγε και ξεφύσαγε εκείνος. Στο τέλος δεν άντεξε: «Το “ούτε ένα ευρώ παραπάνω”, ξέρετε, δεν είναι δικά μου λόγια». Αδικος κόπος. «Τέλος στη λιτότητα» ήταν ο τίτλος της ΕΡΤ κάτω από το πρόσωπό του. «Δεν υπήρξε πολιτική συμφωνία, απλώς οι θεσμοί θα επιστρέψουν στην Αθήνα και θα συζητήσουν τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», επέμενε εκείνος, «είμαστε μπροστά σε πολιτική συμφωνία» διακήρυσσε υπερήφανη η παρουσιάστρια της δημόσιας τηλεόρασης.
Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Ντεϊσελμπλούμ εκπροσωπεί την αισιόδοξη πλευρά. Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι αυτό το πράγμα δεν οδηγεί πουθενά και παρομοιάζουν τις διαπραγματεύσεις με το «Catch-22», όπως έγραψε χθες στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο ιταλός οικονομολόγος Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι αναφερόμενος στο αφόρητο παράδοξο που περιγράφει ο Τζόζεφ Χέλερ στο κλασικό σατιρικό αντιπολεμικό του μυθιστόρημα.
Ας φανταστούμε τη σκηνή. Στο επόμενο ή μεθεπόμενο Eurogroup, ο εκπρόσωπος της Ολλανδίας –ένα νεαρό και θρασύ μέλος του ακροδεξιού κόμματος του Γκέερτ Βίλντερς –θα εξηγεί γιατί είναι μάταιο να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της Ελλάδας. «Μα αυτό θα οδηγήσει στην έξοδό μας από την ευρωζώνη», θα του απαντήσει κάθιδρος ο Τσακαλώτος. Εκείνος τότε θα τον κοιτάξει στα μάτια και μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο θα του πει: «Ουάου!».
