Ηταν κάποτε ένα κόμμα. Που μέσα σε λίγα χρόνια απέκτησε κυβερνητική πλειοψηφία, φανάτισε, δίχασε, λαΐκισε, αλλά έκανε και μεταρρυθμίσεις, κατήργησε αναχρονιστικούς νόμους, έβγαλε τη χώρα από την εσωστρέφεια και την οδήγησε σε μια νέα εποχή. Αλλοι βέβαια λένε ότι κατέστρεψε την Ελλάδα, άλλοι ότι κατέστρεψε τους Ελληνες. Τέλος πάντων, ήταν κάποτε ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, κραταιό και επελαύνον, που ανέπτυξε όλες τις παθογένειες των κομμάτων εξουσίας, γύρισε όμως σελίδα στην Ιστορία. Ηταν κάποτε ένα ιστορικό κόμμα που έγινε ιστορικό πλεϊμομπίλ.
Συμβολική η αναφορά στην αναπαράσταση με πλεϊμομπίλ στην έκθεση GR 80’s της επιστροφής από το Χερφιλντ του Ανδρέα Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 1988. Ουσιαστική όμως η παρατήρηση πως εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο το ΠΑΣΟΚ έχει αποκτήσει ως προς το παρελθόν του ένα περιτύλιγμα γραφικότητας, κάτι σαν προσάναμμα διαδικτυακού σεφερλικού χιούμορ. Που μπορεί να το έχει κάνει περίπου μόδα (όχι πολιτική) αλλά αδικεί, αν μη τι άλλο, την ιστορικότητά του. Οι εικονοποιημένες αναφορές σε καταστάσεις και πρόσωπα «με ΠΑΣΟΚ» και «με ΣΥΡΙΖΑ», τα πάρτι σε ντίσκο με πούρα, ουίσκι και τον Ανδρέα Ευαγγελόπουλο, απομειώνουν τον ρόλο του στη μεταπολιτευτική Ελλάδα και το κάνουν δώρο στο κιτς αφήγημα των 80s. Θα έλεγα ότι είναι δολιοφθορά αν δεν έβλεπα χθες στον «Μικροπολιτικό» την ανάρτηση του βουλευτή του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου για την αποχώρηση του Θανάση Χειμωνά από το ΠΑΣΟΚ, την οποία εικονογραφεί με ένα παιδάκι που κλαίει γοερά γιατί δεν έχει ζήσει ποτέ ημέρες ΠΑΣΟΚ. Αν τα κάνουν αυτά οι δικοί του, μήπως τελικά τα πλεϊμομπίλ είναι μια κάποια λύση.
