Το δείπνο έγινε προχθές το βράδυ, αμέσως μετά το Eurogroup όπου γράφτηκε η νέα… εποποιία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και μετείχαν σε αυτό οι υπουργοί Οικονομικών των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων της ευρωζώνης και οι εκπρόσωποι σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που βρίσκονται εκτός εξουσίας. Παρόντα και τα «γκεσέμια» Ντεϊσελμπλούμ και Μοσκοβισί. Πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Sofitel των Βρυξελλών και μεταξύ αυτών που παρακάθησαν ήταν και ο θλιμμένος Ευκλείδης (Τσακαλώτος). Τι γύρευε στην παρέα; Ο,τι και ο Τσίπρας σε ανάλογες συναντήσεις των ηγετών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης –ως παρατηρητής.
Το δείπνο, πληροφορήθηκα από τον μετέχοντα ως εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Μανιάτη, δεν είχε τίποτε το χαρούμενο για μας ως χώρα, και για τον Ευκλείδη περισσότερο, η εικόνα του οποίου δεν είχε διαφοροποιηθεί σε τίποτε από αυτή που απέπνεε όταν εξήλθε του Eurogroup: είχε φάει πολύ «ξύλο», μα πάρα πολύ!
Και ήταν τόσο αναντίστοιχη (ως εικόνα και αίσθηση) από τον πανηγυρικό τόνο τον οποίο είχαν σπεύσει να δώσουν στην Αθήνα οι του Μεγάρου Μαξίμου για τη δήθεν νέα νίκη στις Βρυξέλλες…
Από τα πολλά και διάφορα που μου εξομολογήθηκε ο Μανιάτης για τα διαμειφθέντα μεταξύ των συμποσιαστών, συγκράτησα και μεταφέρω εδώ την αγωνία όλων (πλην Ευκλείδη, ο οποίος ήταν μονίμως αλλού –ανόρεχτος, απλανές βλέμμα και τα σχετικά…) για το πού πάει η Ευρώπη ενόψει των κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων που επέρχονται. Και τη βεβαιότητα που εξέφρασαν αρκετοί ότι τελικά η «λευκή βίβλος» που πρόκειται να παρουσιάσει ο πρόεδρος Γιούνκερ στη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου μπορεί τελικά να μην παρουσιαστεί. Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…
Μαγική εικόνα
Οτι στις Βρυξέλλες προχθές κατηγάγαμε έναν περήφανο… πανωλεθρίαμβο, υποθέτω δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία. Ολόκληρος ο ξένος Τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός, καταγράφει τα πραγματικά περιστατικά και το τι σημαίνουν οι αποφάσεις που ελήφθησαν, σε αντίθεση με εμάς εδώ, τα δικά μας μέσα δηλαδή, τα οποία –τα περισσότερα, άντε! –ταϊσμένα με μεγάλες ποσότητες σανού, μετέφεραν μια εικόνα θριάμβου η οποία ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα έχει.
Αυτή όμως είναι μία μεγάλη ιστορία, έχει να κάνει με το πώς παίζεται πλέον το παιχνίδι στα μέσα, τους εκβιασμούς, τους εκφοβισμούς, τα «ντιλαρίσματα» που έχουν γίνει, και τις υποσχέσεις που παρέχονται αφειδώς. Κάποια στιγμή θα την πούμε αυτή την ιστορία.
Επί του παρόντος όμως, και επειδή ευτυχώς έχουμε ακόμη ελεύθερη την πρόσβαση στα ξένα μέσα ενημέρωσης και στη δυνατότητα να παίρνουμε τις δηλώσεις ξένων αξιωματούχων, όπως λ.χ. το τι είπε ο κύριος Ντεϊσελμπλούμ επιστρέφοντας χθες στην πατρίδα του για τη… νίκη της κυβέρνησης στο Eurogroup της Δευτέρας, συστήνω ανεπιφύλακτα ΠΡΟ-ΣΟ-ΧΗ: μην πιστεύετε τίποτα!
Διότι τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται…
Ο εφιάλτης
Ευκαιρίας δοθείσης, οφείλω να πω ότι αυτός ο κυριούλης με την περίεργη κόμμωση, ο κύριος Ντεϊσελμπλούμ, μας πήρε καιρό να καταλάβουμε ότι δεν είναι εχθρός μας. Αλλά είναι από εκείνους τους ευρωπαίους παράγοντες που νοιάζονται να καταλήξει καλά το ελληνικό πρόβλημα.
Ετσι, εκεί που τον βάζαμε ως κυβέρνηση στο ίδιο κουτάκι με τον χερ ντόκτορ Σόιμπλε, τώρα τον έχουμε βγάλει, και ορθά, από το κουτάκι, και τον αντιμετωπίζουμε ως μια από τις ελπίδες μας στην Ευρώπη να πάνε καλά τα πράγματα για μας. Υπό την έννοια αυτή, δεν μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι η κυβέρνηση φέρεται αποφασισμένη να τρέξει τη διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς που έρχονται από βδομάδα, διότι θέλει να ολοκληρωθεί αυτή πριν από τις εκλογές στην Ολλανδία, οι οποίες διεξάγονται στις 15 Μαρτίου. Το ενδεχόμενο να τις κερδίσει το ακροδεξιό ξενοφοβικό κόμμα του Γκέερτ Βίλντερς δεν τρομάζει μόνο την Ευρώπη, τρομάζει και εμάς, διότι αυτομάτως θα σημάνει και το τέλος της παρουσίας του Γερούν Ντεϊσελμπλούμ στη θέση του επικεφαλής του Eurogroup.
Χωρίς αυτόν θα είναι κομματάκι δύσκολο να προλάβουμε να ενταχθούμε και στην ποσοτική χαλάρωση, η οποία αν δεν με απατά η μνήμη μου, ολοκληρώνεται στις 20 Μαρτίου.
Δράμα…
Κάλπες κατά το δοκούν
Μα τι τις θέλουν τις εκλογές στην Ολλανδία; αναρωτιέμαι. Γιατί δεν παραδειγματίζονται από τον γιο του Θεού Ούγκο (Τσάβες) Νικολάς Μαδούρο; Σύμφωνα με ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ του συναδέλφου μου και δεινού παρατηρητή των όσων συμβαίνουν στη μακρινή Βενεζουέλα Ιάσονος Πιπίνη, το οποίο δημοσιεύθηκε χθες στο iefimerida.gr, ο τεράστιος Νικολάς Μαδούρο διατύπωσε την εντελώς πρωτότυπη άποψη πως οι εκλογές στη Βενεζουέλα θα πρέπει να γίνουν μόνο όταν το κόμμα του θα έχει πρώτα εξασφαλίσει ότι θα τις κερδίσει!
«Οταν γίνουν εκλογές, δήλωσε, όταν το CNE (πρόκειται για ένα Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο το οποίο προφανώς ελέγχει απολύτως…) τις προκηρύξει, δεν γνωρίζω πότε, ποια χρονιά, αλλά όταν πάμε ξανά σε μια εκλογική αναμέτρηση, πρέπει πρώτα να έχουμε εξασφαλίσει τη νίκη μας, μαζί με την πολιτική δύναμη, μαζί με τη λαϊκή δύναμη, με την οργάνωση μιας νέας εποχής»!
Το οποίο σημαίνει, πάλι καλά να λέμε εμείς που ο δικός μας, παρότι δεινός θαυμαστής του Μαδούρο, πρόεδρος Αλέξης, λέει ότι οι εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο του 2019. Πάλι καλά, και να κάνουμε και τον σταυρό μας…
(Παιδιά μην το ψάχνετε, δεν θέλει πολύ το μυαλό του ανθρώπου να το ρίξει στον μιμητισμό, λίγα γίνονται; Δεν πάμε καλά στις δημοσκοπήσεις, για την ακρίβεια καταρρέουμε, θα κάνουμε εκλογές όταν εξασφαλίσουμε τη νίκη.)
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
Στο μεταξύ οφείλω να αποδώσω τη δέουσα τιμή στον φίλο Καρτερό, ο οποίος σε ένα παράλληλο σύμπαν με το δικό μου, επιβεβαίωσε ότι ο Τσίπρας υπάρχει λόγω Καμμένου, και πως αυτή η σχέση είναι αδιατάρακτη από το ποδοβολητό του κάθε Φίλη. Εγραψε μεταξύ άλλων, με έναν κυνισμό που προκαλεί ανατριχίλα, ο Καρτερός, και αναδημοσιεύω, προς επίρρωσιν των όσων κατέγραφα χθες εδώ για τον πρόεδρο Πάνο και το πόσο πολύτιμος είναι για τον πρόεδρο Αλέξη:
“… Και Μαξίμου θα έβλεπε ο Τσίπρας με το κιάλι, χωρίς τον Καμμένο. Και χωρίς τον Καμμένο θα είχε η Ευρώπη των σκληρών δανειστών την ησυχία της, με τον Σταύρο, τη Φώφη, και τις οικουμενικές τους παπάρες. (…) Θυμάστε τον Γενάρη του ’15; Την Καισαριανή, την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, με τα γλυκά και τα πικρά της; Ε, χωρίς τον Καμμένο δεν θα υπήρχαν. Θυμάστε τον Σεπτέμβρη του ’15, την εκλογική νίκη που ακολούθησε τον συμβιβασμό με τους δανειστές, τη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα; Αν ναι, άθεοι ή πιστοί, ανάψτε μια λαμπάδα στον Καμμένο. Διότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση, χωρίς τσιριμόνιες, κόνξες, και σου ‘πα – μου ‘πες, το έκανε το χουνέρι σε κείνους που περίμεναν να εγκαταλείψει τον “παρά φύσιν” γάμο. (…) Πάταξον μεν, άκουσον δε. Αν πουλούσε τον Τσίπρα, δεν τον περίμενε δα και καμιά τιμωρία. Δόξες και άλλα πιο υλικά αγαθά τον περίμεναν. Εν χορδαίς και οργάνοις θα το υποδέχονταν το απολωλός. Αυτός όμως επέμεινε. Και ώς τώρα οι απόψεις του δεν τον εμπόδισαν να στηρίξει εν μέσω θυέλλης τις βασικές επιλογές Τσίπρα. Συμπέρασμα: Διαφωνούμε σε πολλά μαζί του –φυσικό και επόμενο. Αλλά, πριν τον πυροβολήσουμε επαναστατικά, δεν είναι κακό να σκεφτούμε και λίγο εαμίτικα…».
Το άρθρο είχε τίτλο «Ο Πάνος και ο Ινδιάνος», αλλά τον θεωρώ εντελώς ανεπιτυχή. Εκτιμώ πως θα του ταίριαζε καλύτερα το «όταν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ή το «σκάσε ρε Φίλη που σ’ έπιασε ο πόνος για την Αριστερά».
Τελευταία Νέα