Ενας φίλος από τη Μακρόνησο έφυγε για ν’ ανταμώσει τον Θανάση, τον καλό μας άνθρωπο.
Αυτός τον έβγαλε στο πανί, στην «Μαγική Πόλη», την πρώτη τους ταινία. Αυτός ανακάλυψε στα μάτια του ανεπιθύμητου φαντάρου το ταλέντο του τραγικότερου κωμικού ηθοποιού της Ελλάδας.
Εκεί θα συναντήσει και τον Ντινάκο, τον «Δράκο» του. Που χόρευε σαν τον Φρεντ Αστέρ και έκανε γκάφες σαν τον Χάρολντ Λόιντ. Κωμικός -σου λέει- κι αυτός, ας τον βάλω να παίξει σε νουάρ.
Ακολούθησαν κάτι περίεργοι τύποι, «Παράνομοι». Τους απαγόρευσαν σε μια βδομάδα διότι χαλούσαν την εικόνα της Βασιλικής Χωροφυλακής…
Και μετά ήρθε με ορμή το «Ποτάμι». Τον θυμάμαι αγριωπό να μπαίνει στην αίθουσα προβολής στο 50ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και να βάζει χέρι στον κόσμο που τον χειροκροτούσε όρθιος. «Τι να τα κάνω αυτά τώρα; Τότε που χρειαζόμουν τα χειροκροτήματά σας μου τα τσιγκουνευτήκατε», είπε και κάθισε χωρίς πολλά πολλά να παρακολουθήσει το φιλμ που είχε βραβευτεί στην πρώτη διοργάνωση του θεσμού, το 1960…
Τα υπόλοιπα είναι ο θρύλος ενός καταξιωμένου κινηματογραφιστή, που έβαλε τον φακό του στην Ιστορία και την απογύμνωσε από ηρωισμούς και μεγαλοπρέπειες. Γιατί κατά βάθος η Ιστορία είναι μια τραγωδία, γεμάτη αίμα, πόνο, δάκρυα, σεξ, πάθη και χρήμα… Ενα «Μπορντέλο».
Νίκος Κούνδουρος, το όνομά του.
ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ…
