Αναζήτηση
Ετυχε να βρεθώ πρόσφατα σε ένα παιδικό πάρτι μασκέ και θυμήθηκα πόσο ωραία είναι να ξεφαντώνεις στο πνεύμα του καρναβαλιού.
Δεν είναι να απορεί κανείς που τα παιδιά – αγνοί δέκτες της χαράς – είναι τόσο ξετρελαμένα με τις Απόκριες. Δεν είναι μόνο τα κοστούμια, τα κομφετί, ο χαρτοπόλεμος, η γιορτινή ατμόσφαιρα. Είναι η αλλαγή των ρόλων, τα αστεία, η μίμηση, η ευκαιρία να βγεις από τον συνηθισμένο σου εαυτό, να δοκιμάσεις ξένες συμπεριφορές.
Το καρναβάλι μάς δίνει την άδεια να παίξουμε και να πειραματιστούμε χωρίς ντροπές κι αυτό προσφέρει ελευθερία και δημιουργικότητα. Πόση αντίθεση από την ένταση της καθημερινότητας, όταν θέλουμε να είμαστε σωστοί και αποδεκτοί, να πηγαίνουμε καλά, να μη δείχνουμε περίεργοι.
Χρειάζεται να είμαστε γονείς ή παππούδες για να επιτρέπουμε πού και πού στον εαυτό μας να βγάζει τη μάσκα του ενηλίκου και να επικοινωνεί με τα παιδιά με περιπαικτική διάθεση.
Ισως θεωρούμε ότι απαγορεύεται να μην είμαστε πάντα σοβαροί, να αντιδρούμε λίγο ανόητα, να επιλέγουμε εκκεντρικές εμφανίσεις. Ισως πάλι παίρνουμε κάποια πράγματα υπερβολικά σοβαρά: θυμώνουμε όταν διαφωνούν μαζί μας, πανικοβαλλόμαστε όταν κάτι αλλάζει, νιώθουμε ανίκανοι όταν κάνουμε λάθος, φοβόμαστε όταν ξεχωρίζουμε. Θα τα παίρναμε όλα αυτά προσωπικά αν βλέπαμε τη ζωή σαν ένα πεδίο πειραματισμού και τους ρόλους της σαν παιχνίδι;
Το χιούμορ, η ελεύθερη έκφραση και ο αυτοσαρκασμός είναι όπλα απέναντι σε αναποδιές και δυσκολίες. Τι θα χάναμε αν βάζαμε λίγη γεύση από το πνεύμα ανατροπών του καρναβαλιού στην καθημερινότητά μας;
Δεν χρειάζεται να είναι Απόκριες για να δώσουμε άδεια στον εαυτό μας να διασκεδάσει χωρίς την αίσθηση ότι θα τον κρίνουν. Γιατί να μην του δίνουμε κάποιες φορές την άδεια να είναι ακόμη και παράλογος, περίεργος, διαφορετικός, απίθανος; Πόσες καινούργιες σκέψεις και οπτικές θα μας προσέφερε ένα τέτοιο άνοιγμα; Και πόσες πληροφορίες για τον αυθεντικό εαυτό μας αλλά και το ξέφρενο καρναβάλι της ζωής;
