Η αμερικανική μόδα, πεδίο για δημιουργούς διαφορετικών εθνοτήτων, δείχνει να ξεπερνά το χάσμα της φαντασιοπληξίας που έχει δημιουργηθεί μέσα στους χώρους οργανωτικών αποφάσεων που κρατούσε την ιδέα του ρούχου σε απόσταση από την πραγματικότητα. Η επιθετική αβεβαιότητα που έφερε η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ συνασπίζει εναντίον της αυταρχικής πολιτικής του όχι μόνο τον κόσμο της τέχνης αλλά και το πλήθος της μόδας. Στη διάρκεια της εβδομάδας μόδας στη Νέα Υόρκη ήταν περισσότεροι εκείνοι που αντιλαμβάνονται την εποχή τους σε σχέση με όσους παιδεύονται με τις βραδινές, εξεζητημένες δημιουργίες τους προσπαθώντας να γοητεύσουν τα θηλυκά μέλη μιας αστραφτερής κοσμοπολίτικης και συχνά ανικανοποίητης ελίτ.

Ο κόσμος αλλάζει και όσοι από τους σχεδιαστές, διευθυντές περιοδικών μόδας, μαζί με φωτογράφους και μοντέλα συμμετείχαν στην πορεία διαμαρτυρίας των γυναικών προς την Ουάσιγκτον τον περασμένο μήνα κατάλαβαν τη σημασία να συνδεθούν με το παρόν –ακόμη και αν αυτό βγάζει στην επιφάνεια τον θυμό της ματαίωσης και ένα μεικτό είδος από αρνητικά συναισθήματα. Με αυτά τα συστατικά δούλεψαν τις συλλογές τους για να παρουσιάσουν ενδυματολογικά την εικόνα του ερχόμενου χειμώνα. Και έτσι σήκωσαν τη σκόνη από τη παρωχημένη τώρα πια φιγούρα της γυναίκας η οποία μεταβολίζει την πλήξη της σε πακτωλούς ρούχων που τα αγοράζει για να τα ακυρώσει ύστερα από λίγες εβδομάδες.

Η μόδα αποκτά ενδιαφέρον όταν σκιές βαραίνουν τον κοινωνικό περίγυρο. Το Κραχ του 1929 έδωσε στους θεατές του κινηματογράφου τη φαντασμαγορία των κοστουμιών του Αντριαν με τα οποία εξύψωνε τις πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ σε θεϊκές γόησσες. Στα πειστήρια του γκλάμορ που χαρακτήρισε το ύφος των φορεμάτων του Χάλστον τη δεκαετία του ’70 και τα πάρτι του Στούντιο 54 κρύφτηκαν οι ψυχροπολεμικές εντάσεις της αμερικανικής πολιτικής που μεγάλωναν τις οικονομικές ανισότητες της χώρας. Το ίδιο συνέβη και τώρα με την πληθώρα ρούχων που τα ακριβά υλικά, οι αστραφτερές επιφάνειες, η λεπτεπίλεπτη υφή και η πολυτελής κατασκευή τους έδειξαν την αποσύνδεσή τους από το κοινωνικό αίτημα για δικαιοσύνη και ελπίδα. Δεν είναι η στιγμή για να χαθούμε στη φαντασία , λένε οι αμερικανοί πολίτες που εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους είτε στους δρόμους της Νέας Υόρκης είτε σε αναρτήσεις στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Αυτή η υπερκινητικότητα διαμαρτυρίας με την έκφραση #IamAnΙmmigrant κινητοποίησε όσους όσοι δουλεύουν στη βιομηχανία της αμερικανικής μόδας ερχόμενοι από άλλες ηπείρους να παίξουν με τον φακό, την κινούμενη ασπρόμαυρη εικόνα και ένα λευκό T-shirt. Με την καλύτερη πόζα ή τη φωτογενή πλευρά τους δήλωσαν την απόρριψή τους στον μεταναστευτικό αποκλεισμό που επέβαλε ο Τραμπ. Μήπως όμως η αισθητικοποίηση του συνθήματος ήταν ένα τρικ για να βρεθούν πάνω στο κύμα της δημοσιότητας; Σε άλλες εποχές λιγότερο ταραγμένες, η στροφή της μόδας στην πολιτική ενασχόληση θα αφορούσε πρωτοεμφανιζόμενους δημιουργούς και νεαρά μοντέλα που υποστηρίζουν ευαίσθητα κοινωνικά θέματα για λόγους προβολής. Ομως οι γενικευμένες εκδηλώσεις αντίδρασης σε ό,τι ο νέος αμερικανός πρόεδρος πρεσβεύει αφορά και τα υψηλά επίπεδα της μόδας. Στον βαθμό τουλάχιστον που οι συντελεστές της δηλώνουν εκφραστές ενός πολιτισμικού μοντέλου όπου επικρατεί σεβασμός στη διαφορετικότητα. Και επειδή ένα ακόμη Τ-shirt με τυπωμένα συνθήματα διαμαρτυρίας (Public School, Prabal Gurung) δεν κλονίζει νοοτροπίες, ας μείνουμε στην ήσυχη δύναμη μίας κομψής χειρονομίας. Στη συλλογή The Row οι μανσέτες στα λευκά μίνιμαλ πουκάμισα έδωσαν χώρο στις λέξεις «ελπίδα», «ελευθερία», «αξιοπρέπεια». Αδιόρατα κεντημένες με μαύρη κλωστή συγκροτούν το ύφος της μόδας προς μία κατεύθυνση που τα κοσμητικά της στοιχεία βγάζουν νόημα και όχι άναρθρες «wow!» κραυγές.

Τελευταία Νέα