Εντάξει, δεν είναι τόσο βαρύ όσο το αλήστου μνήμης και ακραίας χυδαιότητας «στα τέσσερα!». Απευθυνόταν στην τρόικα εξωτερικού, όχι στα εγχώρια τσιράκια τους. Και το ξεστόμισε μια γυναίκα για να συμπαρασταθεί σε εργαζομένους μιας πολυεθνικής, όχι ένας άνδρας του εκτοπίσματος ενός Καμμένου για να κατατροπώσει τον Αδωνη. Παρ’ όλα αυτά, το «Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί είμαστε σκυφτοί, σύντροφοι, ήρθε όμως η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι και τότε αυτοί θα είναι σκυφτοί» δικαιούται μια θέση στο βιβλίο συριζαϊκής Ιστορίας.
Τότε, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ακόμη κυβέρνηση. Για την ακρίβεια, το ηρωικό εκείνο ξέσπασμα σημειώθηκε λίγες ημέρες πριν από την πρώτη νίκη. Και η Εφη Αχτσιόγλου ήταν μια απλή υποψήφια στην 11η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, μπορούσε λοιπόν να φαντασιώνει όσες ανατροπές των Μνημονίων ήθελε. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Το παιδί-θαύμα από τα Γιαννιτσά είναι υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, με αποστολή να υπερασπιστεί την εργασία και τις συντάξεις. Απέτυχε και στα δύο.
Ενώ η κυβέρνηση πανηγύριζε για τη μείωση της ανεργίας, ήρθαν τα στοιχεία του συστήματος Εργάνη για τον Ιανουάριο που δείχνουν ρεκόρ 16ετίας στην απώλεια θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και, την ίδια στιγμή, κυριαρχία των ευέλικτων μορφών απασχόλησης. Ενώ η υπουργός υποσχόταν μόλις τον περασμένο μήνα ότι δεν θα υπάρξουν νέες μειώσεις συντάξεων, ήρθε η προαναγγελία στο Eurogroup για νέο ψαλίδι, που θα συνοδευτεί από απροσδιόριστα «αντισταθμιστικά μέτρα». Οσο για τη διαμαρτυρία της πως «δεν μπορεί να κωλυσιεργεί η αξιολόγηση (sic) λόγω των εσωτερικών θεμάτων του ΔΝΤ», πνίγηκε χθες στα νερά του ποταμού Σπρέε: οι θεσμοί τα βρήκαν, κούρεμα χρέους δεν παίζει, η αξιολόγηση παραμένει ανοιχτή.
Δεν φτάνει λοιπόν ένα καλό βιογραφικό για να γεννήσει θέσεις εργασίας; Δεν είναι αρκετό να είσαι μια νέα και παθιασμένη υπουργός για να τρομάξουν οι θιασώτες της μισητής λιτότητας; Τώρα που η Αχτσιόγλου άφησε τις θεωρίες και ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματική ζωή, μήπως αναθεώρησε τη βεβαιότητά της ότι «το δίκιο το φτιάχνουν οι λαοί (sic) και όχι οι τεχνοκράτες της τρόικας»;
Η πρώην διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του Κατρούγκαλου αποδείχθηκε εξίσου ανεπαρκής με τον προκάτοχό της. Δεν φταίει φυσικά μόνο η ίδια. Φταίνε εκείνοι που πίστεψαν στον μύθο της πολιτικής διαπραγμάτευσης. Φταίει μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλά σαμποτάρει και τις ελάχιστες επενδύσεις που θα μπορούσαν να δώσουν μια ανάσα στην οικονομία. Φταίει ένα ολόκληρο σύστημα, που είναι αρτηριοσκληρωτικό, ξεπερασμένο και βαριά άρρωστο. Δεν συμβαίνει μόνο εδώ, τα ίδια βλέπουμε στη Γαλλία ή στην Ιταλία. Αλλά εκεί τουλάχιστον αναγνωρίζουν τα προβλήματα, αναζητούν λύσεις, προσπαθούν, δεν έχουν αυταπάτες.
Εδώ, αντίθετα, μιλούν για «εποχικά συμπτώματα» που θα διορθωθούν. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το σοβαρότερο από αυτά τα συμπτώματα είναι οι ίδιοι.
Τελευταία Νέα