Στην ταινία «Quo Vado?» («Πού πηγαίνω;») που έσπασε ταμία στην Ιταλία, ο ήρωας – δημόσιος υπάλληλος που έχει πάρει δυσμενή μετάθεση στη Λαμπεντούζα επιλέγει τους πρόσφυγες και μετανάστες που θα περάσουν στην ενδοχώρα με κριτήριο τις ικανότητές τους στο ποδόσφαιρο. Η σκηνή είναι από τις πιο αστείες της ταινίας, ταυτόχρονα όμως αποκαλύπτει και μία αλήθεια: το ποδόσφαιρο είναι ένας από τους ελάχιστους δρόμους που οδηγούν πιο γρήγορα στην ένταξη των μεταναστών στο νέο τους περιβάλλον.
Η συμμετοχή στο δημοφιλές ομαδικό παιχνίδι αποτελεί στην ουσία μία ανταλλαγή απόψεων στη γλώσσα του αθλήματος. Είναι το πρώτο στάδιο για να πέσουν τα τείχη του φόβου για το διαφορετικό και το άγνωστο. Μία μικρή νίκη εις βάρος της μισαλλοδοξίας και όσων την εκπροσωπούν.
Δεκάδες είναι οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι που ιδρύονται από μετανάστες ή από ΜΚΟ σε κάθε γωνιά της Ευρώπης προσελκύοντας ασυνόδευτα παιδιά και τραβώντας από την απομόνωση εκατοντάδες άλλους.
Το ποδόσφαιρο μοιάζει για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες με τη φωτεινή πινακίδα που γράφει Exit όταν όλα τα υπόλοιπα φώτα έχουν σβήσει.
Στη Λάρισα άνοιξε χθες η πρώτη ακαδημία ποδοσφαίρου για τα παιδιά των προσφύγων ως συνέχεια της πρώτης ομάδας προσφύγων, την Ελπίδα, που ιδρύθηκε πριν από μερικούς μήνες με τεχνικό διευθυντή τον Αντώνη Νικοπολίδη. Γιατί όχι, το επόμενο στάδιο να είναι ένας Αντετοκούνμπο του ποδοσφαίρου.
