Ποια θα είναι η επόμενη μέρα της συμφωνίας του Eurogroup; Κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στο Ευαγγέλιο. Ομως, ένα είναι βέβαιο, ότι ο ορίζοντας παραμένει ακόμη θολός σε ό,τι αφορά την ολοκλήρωσή της, την πορεία της οικονομίας και τις πολιτικές εξελίξεις των επόμενων μηνών.
Οι δανειστές (κυρίως η Γερμανία), σ’ αυτήν τη φάση, πέτυχαν το ελάχιστο που επιδίωκαν. Εσπρωξαν από τη μέση του δρόμου των εκλογικών αναμετρήσεων σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία το τενεκεδάκι που λέγεται Ελλάδα. Το προσύμφωνο των Βρυξελλών λειτουργεί καθησυχαστικά για τις αγορές και σε κάθε περίπτωση πυροσβεστικά για τη φωτιά του Grexit που πήγε να φουντώσει από το πλήρες αδιέξοδο το οποίο είχε επέλθει στη διαπραγμάτευση. Ευρωπαίοι και ΔΝΤ εξασφάλισαν μια προ-συμφωνία στα μέτρα τους, με βαριά μέτρα για την Ελλάδα, που μπορούν να την «πουλήσουν» στα εκλογικά και μη ακροατήριά τους. Και αν μάλιστα υλοποιηθεί στην πράξη, τότε ακόμη καλύτερα για αυτούς. Θα έχουν επιτύχει το ακατόρθωτο. Μια υβριδικού τύπου «πολιτική συναίνεση» για την εφαρμογή των νέων μέτρων, αδιανόητη για τα προηγούμενα Μνημόνια. Με τον εξής τρόπο: η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα έχει ψηφίσει ένα βαρύ πακέτο μέτρων που ποτέ δεν θα εφαρμόσει αφού μέρος της συμφωνίας είναι η ψήφισή τους τώρα για να τεθούν σε εφαρμογή από το 2019 και ύστερα. Για τον ίδιο λόγο η επόμενη κυβέρνηση θα κληθεί να εφαρμόσει μέτρα που η ίδια δεν θα τα έχει ψηφίσει αλλά θα είναι υποχρεωμένη να το κάνει.
Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, με τη νέα μεγάλη άτακτη υποχώρηση από τις υποσχέσεις της κέρδισε τον χρόνο που ήθελε. Προς το παρόν αποφεύγει ένα εκλογικό άλμα στο κενό χωρίς ουσιαστικό αφήγημα για το έργο της, μόνο με (άσφαιρες) καταγγελίες για τους δανειστές. Παραφράζοντας, μάλιστα, τις υποσχέσεις των δανειστών για αντισταθμιστικά μέτρα μείωσης των φόρων (ΕΝΦΙΑ, εστίαση, ενέργεια) με το σύνθημα «ούτε ένα ευρώ λιτότητας» –που κάθε άλλο παρά πραγματικό είναι, αφού τα μέτρα θα φέρουν ένα καθαρό δημοσιονομικό όφελος ύψους 3 δισ. ευρώ -, κατασκευάζει το άλλοθι που ζητούν οι βουλευτές της να ψηφίσουν το βαρύ πακέτο. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις η κυβέρνηση θα μπορούσε να κλείσει την αξιολόγηση προσδοκώντας θετικά νέα από τον Ντράγκι για την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στην ποσοτική χαλάρωση. Και ποιος ξέρει, ακόμη και μια πιο «προχωρημένη» αλλά αόριστη δέσμευση από τον Σόιμπλε για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα αφήγημα για την κυβέρνηση για να προσφύγει σε εκλογές αρκετά νωρίτερα από το 2019 και πάντως πριν ξεκινήσουν οι περικοπές στο αφορολόγητο και στις συντάξεις που η ίδια θα έχει ψηφίσει.
Θα εξελιχθούν τα πράγματα έτσι; Δεν είναι καθόλου βέβαιο. Ο κίνδυνος μιας παρατεταμένης διαπραγμάτευσης μέχρι το καλοκαίρι, ίσως και αργότερα, ώς τον Οκτώβριο, είναι υπαρκτός αν η κυβέρνηση διαπιστώσει ότι τα μέτρα δεν περνάνε από τη Βουλή. Καλό το σύνθημα «ούτε ένα ευρώ λιτότητας», αλλά δύσκολα καταπίνεται με τόσα νέα μέτρα που χτυπούν το μαλακό υπογάστριο του ΣΥΡΙΖΑ και επιταχύνουν τη δημοσκοπική φθορά του κόμματος. Στην περίπτωση αυτή, ένα νέο Μνημόνιο θα είναι προ των πυλών.
