Με μία ημέρα διαφορά ο υπέροχος Γιάννης Αντετονκούμπο έδινε συνέντευξη Τύπου και με απόλυτη σοβαρότητα ευχαριστούσε την πατρίδα του για τη θεαματική του πορεία στο ΝΒΑ ενώ μια μερίδα γονέων αλυσοδένονταν έξω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο Ωραιοκάστρου για να μη φοιτήσουν εκεί προσφυγόπουλα.

Δεν είναι ωραίο ή δίκαιο να συσχετίζουμε τα γεγονότα, όμως η συγκυρία σχεδόν το επιβάλλει. Και πάνω της σήμερα χτίζεται ουσιαστικά και η νέα αγωγή των παιδιών.

Καταρχάς ο Γιάννης. Γειτονόπουλό μου στα Σεπόλια, έβαλε τα πρώτα του καλάθια στον θρυλικό Τρίτωνα. Εργάστηκε σκληρά σε ένα περιβάλλον όχι τόσο ευνοϊκό για έναν νέο αθλητή. Και σε μια γειτονιά χωρίς κλειστά γήπεδα και ανέσεις. Ο Γιάννης όμως ζυμώθηκε σε αυτό το φόντο. Και όπως όλοι οι σοβαροί άνθρωποι, δεν ξέχασε ποτέ την αφετηρία του. Η συνέχεια είναι γνωστή. Σήμερα, πολίτης του κόσμου δεν ξεχνά την τοπικότητά του. Τη χώρα του. Αυτήν που τιμάει πολύ περισσότερο από τον κάθε φασίστα ή νοσταλγό της «καθαρότητας της φυλής». Για φανταστείτε, κάποιον γονέα να αλυσοδένεται πριν από δέκα χρόνια έξω απ’ το γηπεδάκι του Τρίτωνα διαμαρτυρόμενος που κάνει εκεί προπόνηση ένα έγχρωμο παιδί.

Οι ροές προσφύγων και η ελάχιστη ευρωπαϊκή μέριμνα έχουν πυροδοτήσει μια νέα αντιπαράθεση. Πάνω της οικοδομείται σειρά αφηγημάτων που λίγη σχέση έχουν με τον φτωχό κόσμο και τις ανάγκες του. Το αφήγημα της ξενοφοβίας και του «εποικισμού». Και το αφήγημα τού κατ’ επάγγελμα αλληλέγγυου των ΜΚΟ –με το αζημίωτο. Οι ροές ανακινούν τα μείζονα θέματα ανθρωπισμού, ασφάλειας, ακόμη και του μέλλοντος μιας γηρασμένης ηπείρου όπως είναι η Ευρώπη. Η νέα πραγματικότητα δοκιμάζει τη συνοχή. Και είναι πολύ εύκολο να τα βάζει κάποιος με τον αδύναμο πρόσφυγα υπερασπιζόμενος μια καθαρότητα και μια συνέχεια φυλετική. Και όμως βάσει στοιχείων λίγοι από τους πρόσφυγες θα μείνουν για πάντα εδώ.

Ακόμη και σήμερα που η Ιστορία βρίσκεται σε εξέλιξη με φόντο προωθήσεις, επαναπροωθήσεις, κέντρα κρατήσεων, καταστολή, πλαστικές σφαίρες, relocation, ακόμη και θανάτους, οι ροές είναι πολύ μικρές ενώ η ανθρωπότητα έχει βιώσει πολύ πιο πυκνά και μεγάλα ρεύματα μετακινήσεων και ξεριζωμών –που με τη σειρά τους ενεργοποίησαν μαζικές διαδικασίες για νέα κοινωνικά συμβόλαια. Για νέες επινοήσεις συνυπάρξεων. Ενα μικρό ή συμπτωματικό ρεύμα μετανάστευσης έφερε κάποτε τους γονείς του Αντετονκούμπο από τη Νιγηρία στα Σεπόλια. Μια απ’ αυτές τις ροές σήμερα μπορεί να κρύβει τον Γιάννη του μέλλοντος.