Δεν συμφωνώ μια αριστερή εφημερίδα

να βγάζει στη φόρα, πρωτοσέλιδο,

τα πολύ προσωπικά των αντιπάλων της

Μίμης Ανδρουλάκης, «Δύο μόνο δάκρυα»

Νομίζω ότι χρειάζονται μια σύγχρονη μηχανή του χρόνου και του χώρου γιατί όλα όσα «μηχανεύονται» κινούνται σε άλλες [ξε]περασμένες/ξεχασμένες πολιτικές χωροχρονικές διαστάσεις. Θεσμοθετούν π.χ τα σκάνδαλα [των άλλων] ως «πολιτικό επιχείρημα» ενώ τα δικά τους «ολισθήματα» τα χαρακτηρίζουν ηθικό πλεονέκτημα [sic]. Θεωρούν την μπαγαποντιά ως επιτρεπόμενη ντρίπλα με το αριστερό και εκλαμβάνουν την επιτυχία [καλλιτεχνική, επιστημονική, επαγγελματική] ως κακό που διαπράττουν ατομιστές οι οποίοι αγνοούν το «επαναστατικό προτσές». Η αποτυχία ως χάρισμα των γνήσιων και εκλεκτών = αυτό προβάλλουν οι νεο-καβαλάρηδες της [αστικής] εξουσίας.

Οσο για τον λαουτζίκο, του αφηγούνται νοτιοαμερικανιές για αγρίους, παρέχοντας σε ορισμένους αριστερίζοντες ιθαγενείς χάντρες όπως διορισμούς μιας χρήσης.

Σκέφτομαι. Αναρωτιούνται άραγε για το «ποιο ηθικοκοινωνικό παράδειγμα ζωής» δίνουν στη νέα γενιά; Για το πώς και το γιατί έχουν αυτοχρισθεί illuminati, κατέχοντες απόλυτες αλήθειες και κρυμένα μυστικά του Σύμπαντος; Για το τι θα συμβεί αν και οι άλλοι αρχίσουν να κάνουν τα ίδια; Ετσι θ’ ανέβει το πολιτικό/πολιτιστικό επίπεδο της χώρας ή μήπως θα κινδυνέψουμε όλοι να βουλιάξουμε μέχρι τον λαιμό στη λυματολάσπη της γενικής απαξίας και ανυποληψίας;

Στο χέρι των κυβερνώντων είναι να σταματήσει αυτή η κατηφόρα.

Ολα στο φως δεν σημαίνει ούτε δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας ούτε δικαιοσύνη «με το κομμάτι». Σημαίνει κάθαρση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με βάση κανόνες και αρχές που ισχύουν για όλους [κι όχι μόνο για τους κομματικούς αντιπάλους]. Οι από χέρι άσπιλοι, άμωμοι και αναμάρτητοι, οι αυτοαναγορευόμενοι «επαναστατικώ δικαίω[;]» κριτές όλων των άλλων, αυτάρεσκοι και αλαζόνες έχουν θέσει τους εαυτούς τους υπεράνω νόμου, ηθικής και πολιτικής και λειτουργούν ως «ιδεοληπτικοί δήμιοι».

Κανείς όμως δεν ψηλώνει επειδή [νομίζει ότι] κόντυνε τους άλλους. Ας μην μπερδεύουν το πραγματικό τους ανάστημα με τα ψεύτικα τακούνια που φοράνε μερικοί ή με το κοίταγμα σε μεγεθυντικό ή παραμορφωτικό καθρέφτη.

ΥΓ: Αυτό το παραμύθι «Χτυπάμε από μέσα τον καπιταλισμό» [πώς άραγε; Συνεργαζόμενοι με τους Ρότσιλντ;] πρέπει κάποτε να τελειώνει. Οχι μόνο επειδή υποτιμά τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού, αλλά και διότι γελοιοποιεί όλη τη θεωρητική θεμελίωση της Αριστεράς και την εκθέτει στα μάτια εχθρών και φίλων. Είναι περισσότερο έντιμο και αποτελεσματικό να προσαρμοσθεί η στρατηγική της στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης, χωρίς να χάσει την κοινωνική της ευαισθησία και τον ανθρωπισμό της, παρά να θέλει «σώνει και καλά» να χωρέσει τη νέα πραγματικότητα στο πεπαλαιωμένο και πεπερασμένο ιδεολόγημα του 18ου αιώνα.

Μετα-δημοκρατία, μετα-αλήθεια, μετα-μοντέρνα εποχή και παλαιομαρξισμός είναι έννοιες και πρακτικές ασύμβατες.

Το μπόι της Ιστορίας υπερβαίνει κατά πολύ τ’ αναστήματα των red boys, όσο κι αν ορισμένοι σηκώνονται στις μύτες των ποδιών για να δουν τι επέρχεται [και κυρίως τι τους περιμένει].

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός

Τελευταία Νέα