Αν ισχύει ότι ο χρόνος είναι χρήμα, τότε η Ελλάδα έχασε πολύ χρήμα –για μία ακόμα φορά. Η κυβέρνηση άφησε να περάσουν 9 μήνες ανεκμετάλλευτοι.
Βρίσκεται τον Φεβρουάριο του 2017 εκεί που ήταν τον Μάιο του 2016. Αυτό επιβεβαιώνει η επίσκεψη της Κριστίν Λαγκάρντ στην Ανγκελα Μέρκελ και η «κλειστή» συνάντησή τους το απόγευμα της Τετάρτης.
Οσα είπε Λαγκάρντ στο πρώτο γερμανικό κανάλι ARD μετά τη συνάντησή της με τη Μέρκελ θα μπορούσε να τα πει ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών, αν όχι ο ίδιος ο Σόιμπλε. Τι ζήτησε η Λαγκάρντ;
1. Μεταρρυθμίσεις και μάλιστα γρήγορα σε Συνταξιοδοτικό και Εργασιακό, όπως επίσης να αυξηθεί η φορολογητέα ύλη, δηλαδή μείωση του αφορολογήτου.
2. Η ρύθμιση του χρέους παραπέμπεται για το τέλος του προγράμματος, το καλοκαίρι του 2018. Αποκλείονται το κούρεμα, η διαγραφή χρέους. Η βιωσιμότητα θα διασφαλιστεί με μια ακόμα επιμήκυνση, όπως και μείωση επιτοκίων. Το εύρος των μέτρων θα εξαρτηθεί από την απόδοση των μεταρρυθμίσεων και την πορεία της οικονομίας.
3. Παραμένει ο ευρωπαϊκός στόχος για πλεονάσματα 3,5% μεσοπρόθεσμα. Μπορεί οι προβλέψεις του ΔΝΤ να είναι χαμηλότερες. Αλλά το ΔΝΤ έχει αποδεχτεί τον ευρωπαϊκό στόχο ως βάση εργασίας. Και στη βάση αυτή θα γίνουν οι διαπραγματεύσεις με τα κλιμάκια των θεσμών για την εξειδίκευση των στόχων.
Ολα αυτά περιλαμβάνονται στη συμφωνία του Eurogroup τον Μάιο του 2016.
Εκτοτε ο χρόνος πέρασε με την κυβέρνηση να πελαγοδρομεί πότε περιμένοντας τον Τραμπ, πότε διώχνοντας το ΔΝΤ.
Η επιστροφή των κλιμακίων στην Αθήνα είναι η μόνη θετική εξέλιξη της δεύτερης αξιολόγησης, που έπρεπε να έχει κλείσει πριν από έναν χρόνο. Τίποτα δεν διασφαλίζει ότι και τώρα θα κλείσει θετικά. Η διαπραγμάτευση θα είναι σκληρή. Το ΔΝΤ δεν θα «καταπιεί» ό,τι του σερβίρουν οι υπουργοί της κυβέρνησης. Και η συμμετοχή του ΔΝΤ στο τρίτο πρόγραμμα δεν είναι ακόμα δεδομένη. Αλλά δυνατότητα πολιτικών παρεμβάσεων πλέον δεν υπάρχει. Εξαντλήθηκε με τη συνάντηση Μέρκελ – Λαγκάρντ.
Μένει το «ένα ευρώ παροχές για κάθε ευρώ μέτρα». Δεν είναι παρά επικοινωνιακό τρικ του Μαξίμου. Φυσικά μπορεί η κυβέρνηση να μοιράζει πλεόνασμα όταν υπερβαίνει τους συμφωνημένους στόχους. Αυτό δεν το αμφισβητούν ούτε στο υπουργείο του Σόιμπλε. Το πρόβλημα με το «δωράκι» των Χριστουγέννων ήταν ότι έγινε χωρίς καμία ειδοποίηση και συνεννόηση με τους θεσμούς.
Ο «αποχωρισμός της Μέρκελ από τη λιτότητα θα είναι σιωπηλός» έγραψε η συντηρητική «Βελτ». Δηλαδή, ρίχνοντας το βάρος στις μεταρρυθμίσεις. Η Γερμανία θα κλείσει ενδεχομένως και τα δυο μάτια σε πιθανές υπερβάσεις του ελλείμματος στη Γαλλία, αρκεί να μη βγει η Λεπέν.
Ολα αυτά όμως αγγίζουν την Ελλάδα ελάχιστα έως καθόλου. Η Ελλάδα συνεχίζει τον δικό της, μοναχικό δρόμο· η «ελληνική ιδιαιτερότητα», η «πολιτική διαπραγμάτευση» για ευνοϊκότερη μεταχείριση καταλήγουν μπούμερανγκ.
Αποτέλεσμα; Χάνεται χρόνος. Φυσικά, και χρήμα.