Καισαριανή. Μία συνοικία με θεμέλια προσφυγικής απελπισίας στους πρόποδες του Υμηττού. Κάποτε αγκάθι για τους ντόπιους στο υπογάστριο της πρωτεύουσας. Οι κουρελήδες, οι τουρκόσποροι που κουβαλήθηκαν από τη Μικρά Ασία για να αρπάξουν τις δουλειές των Ελλήνων.
Μέσα στις τσίγκινες παράγκες που έσταζαν τον χειμώνα, πίσω από τις σκεβρωμένες πόρτες από φτηνό νοβοπάν που τις σήκωνες για να κουνήσουν, οι πρόσφυγες και οι επίγονοί τους επιβίωσαν με όπλο την αλληλοβοήθεια, την κατανόηση και τη μοιρασιά του πόνου.
Μία αριστερή κοινωνία χωρίς πρόσημο αριστεροσύνης και πολιτικής υποδούλωσης.
Μία κοινωνία γεμάτη πληγές που έγιναν ουλές για να θυμίζουν στους νεότερους τον πόνο.
Ενας τόπος βαθύ αποτύπωμα της σύγχρονης Ιστορίας αυτής της χώρας. Προσφυγιά, Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος, πολιτικές διώξεις.
Το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ήταν για τους κατοίκους της η διεύθυνση του σπιτιού τους. Εφτανε να πουν πού μένουν για να τους απαντήσει το υποψήφιο αφεντικό: «Θα σας ειδοποιήσουμε». Ηξεραν όμως ύστερα από τόσα χρόνια πως δεν έπρεπε να περιμένουν.
Οι αριστεροί κάτοικοι της Καισαριανής θεωρούνταν προοδευτικοί μέσα στον πολιτικό μεσαίωνα των καιρών. Απέκτησαν την εξουσία του δήμου τους έχοντας κατά νου πώς θα βελτιώσουν την καθημερινότητά τους και όχι πώς θα εκδικηθούν τους διώκτες τους.
Ανέπτυξαν τον εθελοντισμό, ίσως λόγω του παράρριζού τους. Προστάτευαν το δάσος από τους κακόβουλους. Και όταν δεν τα κατάφερναν, φύτευαν αμέσως στα καμένα για να μην τους θυμίζουν τη γη που άφησαν πίσω τους.
Γι’ αυτούς πολιτική εξουσία σήμαινε προσφορά προς τον συνάνθρωπο, διεκδικήσεις από την κεντρική εξουσία, στήριξη των αδυνάτων. Το να σε λένε αριστερό στην Καισαριανή ήταν τίτλος τιμής.
Οι πρώτοι πρόσφυγες που πάτησαν το πόδι τους στο υποδόριο της Αθήνας ονειρεύονταν να δουν κάποτε τα χαμόσπιτά τους να γίνονται πολυκατοικίες και μια αριστερή κυβέρνηση να διαφεντεύει τις τύχες του τόπου. Οι τελευταίοι πέθαναν πριν από μερικά χρόνια. Ευτυχώς, γιατί δεν πρόλαβαν να δουν την ψευδαίσθηση της πονεμένης τους ζωής.
Τελευταία Νέα