Διατυπώθηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως ένδειξη συμπαράστασης στον πρόεδρο της Αλληλεγγύης Λεχ Βαλέσα όταν φυλακίσθηκε από τον Γιαρουζέλσκι. «Είμαστε όλοι Πολωνοί» ήταν τότε το σύνθημα, το οποίο λειτούργησε ως συγκολλητική ύλη για το διεθνές ακροατήριο. Και εισήγαγε στη δημόσια ζωή μια φόρμα διαμαρτυρίας από τον καναπέ που, στα χρόνια του Διαδικτύου, υπηρετήθηκε μετ’ ευλαβείας. Στην Ελλάδα δε, μετά την επίθεση των τζιχαντιστών στο «Charlie Ebdo», πήρε διαστάσεις επιδημίας. Λέω ότι είμαι κάτι που δεν είμαι και έτσι υποστηρίζω αυτόν που είναι ό,τι δεν είμαι εγώ. Χαριτωμένο ως επικοινωνιακό τρικ, η επιτομή της πολιτικής ορθότητας, αλλά συμβατικό σαν γάμος από συνοικέσιο. Και, κυρίως, ανούσιο. Με ναρκισσιστική αποδοτικότητα αποκλειστικά και μόνο γι’ αυτόν που το λέει. Κάτι σαν καρτ ποστάλ πολιτικής ή κοινωνικής ευαισθησίας.
Πού τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Περίμενα να κοπάσει ο κουρνιαχτός από την κατασκευή του βάθρου της Μαρίας Συνατσάκη που αποθεώθηκε (εμμέσως ακόμη και από αυτούς που της αμφισβήτησαν, λόγω του ότι είναι γέννημα – θρέμμα της ποπ κουλτούρας, το δικαίωμα για κοινωνικό ακτιβισμό) για τις on camera αντιρατσιστικές και αντιομοφοβικές δηλώσεις της. Για να δούμε λοιπόν στην ουσία αυτή τη «μεγαλειώδη» κίνηση. «Είμαι γκέι και Αλβανίδα» αρχίζει το λογύδριό της η συμπαθής κυρία Συνατσάκη από την ασφάλεια της ελληνικής της καταγωγής και λουσμένη στο φως της δημοσιοποιημένης (πρώην) σχέσης της με ομορφούλη τραγουδοποιό. Ε και; Μπράβο της, δεν λέω, αλλά πέρα από το χειροκρότημα αυτών που ούτως ή άλλως πιστεύουν στις ίδιες αξίες, θεωρείτε ότι έπεισε, για παράδειγμα, το ομοφοβικό ανθρωπάκι να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση τον γείτονά του που, προ Συνατσάκη, αποκαλούσε «πουσταρέλι»; Ας σοβαρευτούμε. Η ευπρεπής καθ’ όλα τηλεπερσόνα θα προσέφερε πολύ περισσότερα στο αντιρατσιστικό και αντιομοφοβικό κίνημα αν έπειθε τους ομοφυλόφιλους φίλους της, των οποίων τα μηνύματα διάβασε ανωνύμως, να βγουν στη δημοσιότητα με το θάρρος της επιλογής και της υπογραφής τους. Και βέβαια, αν όντως ήταν λεσβία και Αλβανίδα. Διαφορετικά να κάνω κι εγώ ένα βίντεο στο οποίο να δηλώνω ότι είμαι ψηλή, αδύνατη, ξανθιά και Σουηδέζα. Είμαι;
Η Μαίρη Συνατσάκη, εκπαιδευμένη στους επικοινωνιακούς κώδικες, μια χαρά εκμεταλλεύτηκε (όχι με ιδιοτέλεια, θεωρώ) τη λατρεία μας για τους συμβολισμούς και τα μεγάλα λόγια. Εβλεπα, για παράδειγμα, χθες τους γονείς σε σχολείο του Περιστερίου να υποδέχονται τα προσφυγόπουλα –σε αντίθεση με τους τραμπουκισμούς στο Ωραιόκαστρο –με χειροκροτήματα και μπαλόνια. Χίλια μπράβο τους. Αναρωτιέμαι όμως πόσοι από αυτούς, ύστερα από δέκα χρόνια, θα υποδεχθούν επίσης με μπαλόνια το κορίτσι από τη Συρία που ο γιος τους γνώρισε και ερωτεύτηκε στο σχολείο. Η ελπίδα μού λέει πολλοί. Η εμπειρία της ηλικίας μου, όμως, μου λέει ελάχιστοι. Μπορεί και κανένας.
– Ο τίτλος είναι στίχος από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Ας κρατήσουν οι χοροί».
