Δία νεφεληγερέτη, Αρτεμις προστάτιδα του κυνηγιού και Ηρα παξιμαδοκλέφτρα, μπορείς να βρεις πειθαρχημένους σχηματισμούς σε αρκετά σώματα του στρατεύματος, κατ’ εξοχήν βέβαια στους Καταδρομείς, οι οποίοι πάντα διαθέτουν και τον πιο επιτυχημένο λόχο επιδείξεων που καταχειροκροτείται στις παρελάσεις, αλλά κι αυτός υπολείπεται σε υποταγή, πειθαρχία, συγχρονισμό και άψογη εκτέλεση παραγγελμάτων σε σύγκριση με τη νυν συγκυβέρνηση.
Ελλάνιοι θεοί, σε όλες τις ασκήσεις ακριβείας, όπως είναι η εδαφιαία προσκύνηση στα Μνημόνια, η τριπλή εναέρια κυβίστηση με διπλό άλμα α λα Ιωάννη Μελισσανίδη, ο συντονισμός του βήματος στις εντολές της τρόικας, η ανταπόκριση στο Οχι και αμέσως μετά στο Ναι αδιαμαρτύρητα, η με ζήλο υποταγή σε ένα νεύμα της Μέρκελ, ο κυβερνητικός σχηματισμός αποδεικνύει αξιοθαύμαστη υπακοή, συνοχή και συντονισμό. Φαίνεται πως έχει αχθεί σε ένα ανώτερο σύστημα πολιτικής επιβίωσης που θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί ως εξής: «Στην καρέκλα ενωμένοι και στη μάσα συμπαγείς».
Ποσειδώνα θαλασσοτρόφε και Ηφαιστε σιδηρουργέ, είναι φανερό, όπως θα διαβεβαίωνε και ο ηγέτης μας ο Σώρρας, ότι έχει υιοθετηθεί η τεχνική της πάλαι ποτέ αήττητης σπαρτιατικής φάλαγγας, που βασιζόταν στον λεγόμενο «ωθισμό». Δηλαδή ο λόχος σχημάτιζε ένα παραλληλόγραμμο και, ξεκινώντας απ’ το τέλος, κάθε άνδρας κάθε στοίχου, κρατώντας την ασπίδα του κολλούσε στην πλάτη του μπροστινού άνδρα, τον οποίο και ωθούσε (ωθισμός), κι εκείνος επίσης τον μπροστινό του, μέχρι τον πρώτο. Με αυτόν τον τρόπο, όταν η φάλαγξ ριχνόταν πάνω στον εχθρό, απόλυτα ενωμένη, θαρρείς κολλημένη με UHU, ή με ψαρόκολλα, συμπαγής και εν κινήσει, εκείνος, ο αντίπαλος αντιμετώπιζε εφάπαξ όλη τη δύναμη των ανδρών κάθε στοίχου αλλά και όλου του σπαρτιατικού σχηματισμού και φυσικά διαλυόταν.
Το πώς νικήθηκε η Σπαρτιατική από την ιδιοφυή Λοξή Φάλαγγα του Επαμεινώνδα και του Πελοπίδα είναι θέμα άλλου σημειώματος –αλλά όσον αφορά τον θαυμαστό κυβερνητικό λόχο επιδείξεων είναι επίσης πιθανό να έχει εμπνευστεί τις τεχνικές του από το πεζικό του Αλεξάνδρου και ειδικά των Επιλέκτων και των Αργυράσπιδων, οι οποίοι ήταν ασύγκριτοι σε θέματα συνοχής, πειθαρχίας και σχηματισμών όπως η «χελώνα» με την επικάλυψη όλου του λόχου από τις ασπίδες του, ή ο «εχίνος» που έφτιαχναν σηκώνοντας όλα τα δόρατα και τις σάρισες σε ακτινωνή διάταξη όπως ένας πραγματικός αχινός. Και, καθώς αφηγείται ο Αρριανός, ο Αλέξανδρος διασώθηκε μια φορά πολιορκημένος από τους βαρβάρους, διατάζοντας τους υπασπιστές του και τον εκλεκτό λόχο συνοδείας να κάνουν απλώς μερικούς σχηματισμούς ακριβείας, που μόλις τους είδαν οι αλλόφυλοι θάμαξαν και διαλύθηκαν έντρομοι, χωρίς να τολμήσουν να συνάψουν μάχη με τέτοιο στράτευμα. Εφευγαν κωλοτουμπηδόν, όπως λέει κι ο Σκαρίμπας για τους Ρωμαίους όταν αυτοί ηττήθηκαν πρώτη φορά απ’ τον Αννίβα.
Μα τον Ηρακλή, ενδέχεται ο εν λόγω σχηματισμός επιδείξεων να έχει λάβει μαθήματα και από τις τεχνικές του θεσσαλικού ιππικού –είναι γνωστό ότι οι Θεσσαλοί ήταν οι καλύτεροι ιππείς (εξού και ο μύθος των Κενταύρων αλλά και η ρήση «Ιππος δεικνύει τον Θετταλόν») και πως αυτοί ανακάλυψαν την «επέλασιν». Τι ήταν η «επέλασις»; Επρεπε μια ίλη ιππικού να καλπάζει με απόλυτη πειθαρχία και συμπάγεια, και να υπολογίσει να επιπέσει στους εχθρούς, σαν ένα ενιαίο σώμα, ακριβώς τη στιγμή που θα έχει αναπτύξει τη μέγιστη ταχύτητα. Τις τεχνικές αυτές αντέγραψε ως γνωστόν ο Γκουντέριαν επινοώντας τον «Κεραυνοβόλο πόλεμο» –το ερώτημα εν προκειμένω είναι πώς επιτυγχάνεται τώρα η σιδηρά πειθαρχία με τόσες συνιστώσες και με τους λεγόμενους «53»; Ποιος είναι ο κοινός τόπος, ο συνεκτικός ιστός, η δίκην αλευρόκολλας συγκολλητική ουσία; Κακόβουλοι υποστηρίζουν πως είναι το πάθος της εξουσίας και οι αμοιβές –κατά τη γνωστή άποψη που λέει «να φοβάσαι φτωχό που πλούτισε και γύφτο που άσπρισε».
Είναι μια ακραία ερμηνεία. Αλλά, απ’ την άλλη, σ’ όλα τα σοσιαλιστικά (υποτίθεται) καθεστώτα αν δεις, υπάρχουν οι καλύτεροι λόχοι επιδείξεων, είτε σε κυβερνητικό επίπεδο, είτε στις παρελάσεις, είτε σε μεγάλα γεγονότα, όπου ο λαός ευτυχεί ή οδύρεται κατά παραγγελίαν, μαζικά και ομοιόμορφα –ας πούμε στον θάνατο κανενός ηγέτη οπότε προκύπτει προτηγανισμένα πάνδημος και ομοιόμορφος ολοφυρμός, δαρμοσπασμός και ποταμοί δακρύων. Προ ημερών, για παράδειγμα, ο Μαδούρο επινόησε ένα νέο υπουργείο, το Υπουργείο Ευτυχίας του Λαού. Πατάει το κουμπί ο σχετικός υπουργός και όλος ο λαός, αίφνης, παραληρεί από ευτυχία ή πενθεί από οδύνη, με τέλειο, μαζικό συγχρονισμό. Εάν υπάρξει εντολή μπορεί να παρατηρηθεί και συλλογική δυσουρία, η λεγόμενη Μαδουρολοίμωξη.
Παλιότερα επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όταν κατέφθαναν σκληρά μέτρα στη Βουλή προς ψήφιση, πάντα υπήρχαν δέκα, δύο, τρεις, έστω ένας βουλευτής να παραιτηθούν ή να αυτονομηθούν. Είτε από ευαισθησία, είτε από ιδεολογία, είτε από αξιοπρέπεια, πάντα κάποιοι παραιτούνταν –εδώ κοτζάμ κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κατέπεσε λόγω διαφωνίας του Σαμαρά στο Μακεδονικό. Στον κυβερνητικό συνασπισμό όμως δεν υπάρχουν Σαμαράδες. «Η ενότητά μας είναι αρραγής» δήλωσε προχτές ο Πρωθυπουργός, και αμέσως όλοι οι βουλευτές ήταν σαν να σχημάτισαν, ζυγισμένοι – στοιχισμένοι, μιαν άψογη φάλαγγα επιδείξεων κατά τα σπαρτιατικά πρότυπα.
Δία αστραποσυνάχτη, ιδίως κυβερνητικοί βουλευτές που προηγουμένως επεδείκνυαν υπερευαισθησία για το παραμικρό και λοιδορούσαν τους πάντες, τώρα δέχονται τα πάντα αβλεπεί, για το καλό, βέβαια, της χώρας. Είναι ενδόξως υπάκουοι σε κάθε εντολή των δανειστών, αφού παραπονεθούν πρώτα ηρωικά ή εγγαστρίμυθα. Το γεγονός είναι λογική συνέπεια, αφού δέχτηκαν εξ υπαρχής τη συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, πάλι για το καλό της χώρας. Ε, από εκεί και πέρα, τι να κάνουνε οι άνθρωποι, να διυλίζουν τον κώνωπα; Τόσα χρόνια μπορεί να τραγουδούσαν στις ταβέρνες συνοδεία Μαλαματίνας το «Διότι δεν συνεμμορφώθην προς τας υποδείξεις», αλλά τότε δεν είχαν την εξουσία, ούτε τους βουλευτικούς μισθούς, που πιθανώς δίνουν μιαν άλλη, διαλεκτική ερμηνεία στα πράματα. Αμα το πάρεις μαρξιστικά, ή με βάση τους ελεάτες φιλοσόφους, βγαίνει.