Πριν χρόνια, είχα την τιμή να αποδώσω στα ελληνικά ένα θεατρικό έργο που θα σκηνοθετούσε ο Ανδρέας Βουτσινάς. Σε κάποια φάση, πάνω στη σκηνή, εκείνος σηκώνεται και διαφοροποιεί ριζικά μια οδηγία του. Κάπως αλλιώς να το πουν, κάπως αλλιώς να κινηθούν, καθόλου δεν θυμάμαι.

«Γιατί;» ρώτησαν οι ηθοποιοί.

«Γιατί συμφέρει» απάντησε ο σκηνοθέτης.

Αναρωτήθηκα τότε ποιον ακριβώς «συμφέρει» και «γιατί τον συμφέρει». Συμφέρει τους ηθοποιούς; Τον σκηνοθέτη; Τον παραγωγό; Ποιον διάολο «συμφέρει» η αλλαγή σκηνοθετικής πλεύσης;

Την παράσταση συμφέρει. Για να γίνει καλύτερη. Τους θεατές συμφέρει. Για να απολαύσουν θέατρο. Δεν είναι ξεκομμένος ο ηθοποιός από τον θεατή, ούτε το έργο από το κοινό του. Το συμφέρον αφορά το σύνολο όχι τη μονάδα. Γιατί μόνο έτσι, σκηνή και πλατεία γίνονται ένα. Και προχωρούν μαζί.

Η Φώφη Γεννηματά στο «Πρώτο Θέμα» ξεκαθάρισε θέσεις και προθέσεις για το εγγύς (;) μέλλον. Μια δεύτερη, λέει, εκλογική αναμέτρηση με απλή αναλογική «μπορεί να συμφέρει το κόμμα, αλλά όχι τη χώρα».

Ουπς. Αλλο συμφέρει το κόμμα, άλλο τη χώρα; Γίνεται αυτό; Μια χαρά γίνεται αυτό. Εξού και παρελαύνουν στην εξουσία η σάρα και η μάρα.

«Και γιατί να το χρεωθούμε εμείς;» συνεχίζει η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Σωστή. Πολύ σωστή. Διότι προφανώς το θέμα δεν είναι ποιος θα καταστρέψει τη χώρα. Το θέμα είναι ποιος θα χρεωθεί την καταστροφή της χώρας. Θεσπέσιο;

Ενδέχεται, λέει, να μπει και στην κυβέρνηση. Αλλά όχι σε δικομματική. Τρικομματική τη θέλει και με ντραπέ στο μπούστο. Δηλαδή, τσοντάρει σε περίπτωση που ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αυτοδυναμία. Τότε θα ‘ρθει το ΠΑΣΟΚ και θα στα διορθώσει όλα.

Οπως διόρθωσε και τις σχέσεις του με τον Γιώργο Παπανδρέου. Τον Παπανδρέου που, μέχρι τώρα, δεν έχει παραδεχτεί κανένα πολιτικό του λάθος. Ακόμα πιστεύει πως το «δικό» δημοψήφισμα θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε καντόνι της Ελβετίας. Και που διέσπασε το κόμμα δημιουργώντας απόκομμα του οποίου το όνομα μου διαφεύγει.

Κι αφού δεν τράβηξε το κάρο, επιστρέφει τώρα δόξη και τιμή, να ξεκοκαλίσει τον μόσχο τον σιτευτό. ΟΚ μωρέ, κι αν είπαμε και καμιά μαλακία, νερό κι αλάτι. Ολοι μαζί. Που μια χαρά ακούγεται σε πολυπολιτισμικές συμπλεύσεις. Οχι όμως σε ιδεολογικές συγχωνεύσεις «βάλε μια ποικιλία στη μέση να τσιμπάει η παρέα».

Ξέρετε, κυρία Γεννηματά, αυτό το «πάμε κι όπου μας βγάλει, αγάπη μου» είναι όνειρο για ερωτευμένα ζευγάρια, όχι όμως και για ταλαιπωρημένους πολίτες. Θερμή παράκληση, βοηθήστε με να καταλάβω: Η νυν κυβέρνηση –για να μην αποκτήσει αυτοδυναμία –πρέπει να τα πάει χάλια στις εκλογές. Αυτό εμείς στα βόρεια προάστια το αποκαλούμε «ήττα».

Γιατί λοιπόν εσείς θα συρθείτε πίσω από ακρωτηριασμένα κόμματα; Εσείς δεν διατείνεστε πως ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ τα κάνανε σκατά; –εντάξει, το λέτε με πιο πολιτικώς ορθό λεξιλόγιο. Αφού τα κάνανε σκατά, σε τι θα συνεισφέρετε, καλή μου; Να γίνουν τα σκατά χειρότερα; Διότι αυτό είναι επιστημονικώς αδύνατον –νόμος της φύσης.

Δεν σας αμφισβητώ, προς Θεού, απλός υπάλληλος είμαι, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, δυστυχώς. Αν όντως συμφέρει το κόμμα σας, αλλά όχι τη χώρα μου; Αν συμφέρει εσάς κι όχι εμένα; Πού και πώς θα τα βρούμε εμείς οι δυο; Κάπου στη μέση; Γιατί εδώ ένα είναι σίγουρο, κυρία Γεννηματά. Η μέση δεν συμφέρει κανένα μας.

Αλλά δεν το μάθατε από μένα.