Ούτε τρεις μήνες δεν άντεξε ο πρόεδρος Τσίπρας χωρίς τις υπηρεσίες του. Και μετά σήκωσε το ακουστικό. Εδώ και μερικές ημέρες, λοιπόν, το τηλέφωνο του υπουργού Νίκου Παππά ξαναχτυπάει. Συχνά. Δεν λέω συνεχώς, διότι δεν έχουν φτάσει ακόμη σε αυτό το σημείο, αλλά συχνά. Αρκετές φορές την ημέρα. Η εποχή που χτυπούσε, και αν, μία φορά έχει παρέλθει. Και η εξορία της Καλλιθέας έχει γίνει πιο γλυκιά για τον υπουργό, που κάποτε έλυνε και έδενε, αλλά βάσκανος μοίρα (που μπορείς να την πεις και Βατερλώ διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες) τον απομάκρυνε από το Μέγαρο Μαξίμου. Ηρθαν όμως τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα για την ακρίβεια, για την κυβέρνηση και ο πρόεδρος Αλέξης διέγραψε από τη μνήμη του την κορυφαία πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και άρχισε να αναζητεί και πάλι τις καλές (και πολυποίκιλες, θα σημειώσω) υπηρεσίες του υπουργού Παππά.
«Ξανασμίγουν τ’ αηδόνια» θα μπορούσα να περιγράψω κάπως ποιητικά και στο πνεύμα των ανοιξιάτικων ημερών που διανύουμε το όλο σκηνικό, αλλά δεν θα το κάνω. Θα περιμένω να δω αν όντως θα έχουμε μια πλήρη, ολική, επαναφορά του υπουργού Παππά στο περιβάλλον Μαξίμου. Επί του παρόντος έχω απλώς να επισημάνω ότι ο πρόεδρος Αλέξης δέχθηκε τις καλές του υπηρεσίες τη Δευτέρα το απόγευμα –αυτός λέγεται ότι έγραψε εκείνο το πανηγυρικό non paper, το οποίο περιέγραφε τον… πανωλεθρίαμβο των Βρυξελλών. Και απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, είναι ο υπουργός Παππάς που έπεισε τον πρόεδρο Αλέξη ότι η σωστή στρατηγική από εδώ και πέρα είναι καθυστέρηση στη διαπραγμάτευση, μέχρι να φτάσουμε κοντά στις γερμανικές εκλογές. Αν εκλεγεί ο Μάρτιν Σουλτς, το γυρίσαμε το «ματσάκι»…
Μαχαιριές
Προσωπικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτή είναι και η σωστή στρατηγική για τη χώρα, δεδομένου ότι, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, το «ελληνικό πρόβλημα» θα αποτελέσει κυρίαρχο ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στη Γερμανία.
Διότι μπορεί να σκέφτεται και να ενεργεί όπως ενεργεί η κυβέρνηση, αλλά κάθε μέρα στη Γερμανία προκύπτουν θέματα, που στο τέλος θα εξαναγκάσουν τους δύο μονομάχους, τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες, να δεσμευτούν σε πράγματα που δεν θα μας αρέσουν καθόλου. Με το 52% των γερμανών ψηφοφόρων να τάσσεται υπέρ του Grexit, δεν μου προξενεί καμία εντύπωση ούτε η στροφή του δόκτορος χερ Σόιμπλε, αλλά ούτε και η χθεσινή (μαχαιριά στα πλευρά του προέδρου Αλέξη) αλλαγή θέσης του «αδελφού» κόμματος Die Linke, το οποίο τάσσεται τώρα υπέρ του Grexit!
Καροτσάκι θα μας πάνε ώς τον Σεπτέμβριο, μου φαίνεται…
Εκτίθεται
Στο μεταξύ, εμείς ζούμε στον απόηχο της… εθνικής επιτυχίας των Βρυξελλών, της περασμένης Δευτέρας. Επειδή όμως διάφορα μίσθαρνα όργανα της διαπλοκής επιχειρούν να ακυρώσουν αυτή την επιτυχία, η κυβέρνηση ανέθεσε σε έγκυρους και έγκριτους πολιτικούς αναλυτές, όπως ο υφυπουργός Γιάννης Μπαλάφας, να εξηγήσουν στον λαό τι ακριβώς (του) συνέβη.
Από το… δοκιμασμένα αντικειμενικό βήμα της κρατικής τηλεόρασης, λοιπόν, ο φίλος μου υφυπουργός Μπαλάφας δήλωσε τα ακόλουθα εν περιλήψει (όπως τα καταχώρισε το έγκριτο left.gr –σιγά να μην κάτσω να δω ΕΡΤ…): έγινε ένα αποφασιστικό βήμα στην ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης, την ποσοτική χαλάρωση, τη διατήρηση της αναπτυξιακής ανάκαμψης και τη δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, με στόχο να τελειώσει η κηδεμονία το 2018!
Με αυτά τα δεδομένα, επιθυμώ να διαμαρτυρηθώ έντονα προς τον πρόεδρο Αλέξη, ο οποίος συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον άθλιο τρόπο σε μεγάλους ανθρώπους. Αντί να τον προστατέψει τον ανθρωπάκο να μην εκτίθεται, τον βάζει να λέει ότι στόχος είναι «να τελειώσει η κηδεμονία το 2018», ενώ η συμφωνία που αποδέχθηκε η κυβέρνηση είναι να νομοθετήσει από τώρα μέτρα τα οποία θα ισχύσουν από το 2018 και μετά.
Από τον Μπαλάφα δεν αναμένω κάτι. Τα θέλει η αφεντιά του. Δεν του έφτανε που πριν από μία εβδομάδα πήγε στον Σκάι και ρωτούσε τους δημοσιογράφους τι είναι ο ΕΦΚΑ, θέλει τώρα να μας αναλύσει και την απόφαση της 20ής Φεβρουαρίου. Τι να πω…
Οράματα
Οι «νίκες» βέβαια της κυβέρνησης είναι αλλεπάλληλες και εντυπωσιακές. Παράδειγμα: ένα παραμύθι το οποίο διακινήθηκε κατ’ αυτάς και ανέφερε ότι θα δημιουργηθούν 100.000 θέσεις εργασίας με ένα δάνειο που θα πάρει η κυβέρνηση από την Παγκόσμια Τράπεζα, δεν πρόλαβε καν να καταχωριστεί στη βίβλο με τα συριζοπαραμύθια.
Βγήκε εκείνος ο Πιερ Μοσκοβισί, που τον υποδεχθήκαμε προ ημερών στην Αθήνα και του επιδαψιλεύσαμε δόξες και τιμές, και μας το απαγόρευσε. Αγρια. Δεν θα πάρετε κανένα δάνειο. Και μάλιστα για τέτοια δουλειά.
Μα να μην μπορούν οι κερατάδες να ενστερνισθούν τα οράματα του οραματικού ηγέτη μας Αλέξη; Αίσχος. Αυτό μόνο έχω να πω…
Ανοιχτές πληγές
Ο Νίκος Φίλης είναι το επόμενο μεγάλο πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα. Το λέω αυτό διότι ό,τι συνέβη με την πρόσφατη ερώτηση για τα εξοπλιστικά αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι είναι λάθος να πιστεύουμε αυτό που διακινεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πως η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος είναι κάτι σαν «μπετόν αρμέ» (οπλισμένο σκυρόδεμα λέγεται αυτό στην καθομιλουμένη).
Το έντονο παρασκήνιο που προηγήθηκε της απόσυρσης της ερώτησης Φίλη νομίζω ότι άνοιξε μεγαλύτερες πληγές από αυτές που επιχειρήθηκε να κλείσουν.
Τώρα όλοι ξέρουν ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένας αριθμός στελεχών ο οποίος διαφωνεί με βασικές επιλογές της κυβέρνησης και επιπλέον ότι αυτά που έως τώρα ίσχυαν, δηλαδή ψηφίζουμε ό,τι να ‘ναι και ό,τι φέρει η κυβέρνηση για το καλό τής παραμονής της στην εξουσία, τώρα έχουν αντικατασταθεί από μια κριτική σκέψη για το τι είναι αυτά που μας φέρνουν να ψηφίσουμε στα τυφλά. Το γεγονός δε ότι έχει και ιδεολογικά χαρακτηριστικά η ερώτηση Φίλη (προφανώς δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις του υπέρ της αντικατάστασης ως κυβερνητικού εταίρου των ΑΝΕΛ από το ΠΑΣΟΚ) ασφαλώς δεν ακυρώνει τη σπουδαιότητα της κίνησης Φίλη ενόψει και των μέτρων που θα φέρει προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση.
Εμένα γενικώς, με ξέρετε, κάτι τέτοια με στενοχωρούν απεριόριστα. Εύχομαι, και ελπίζω εννοείται, ότι η ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει χωρίς απώλειες τα μέτρα, διότι πού να τρέχεις τώρα για εκλογές…
Απαξίωση
Αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες ανάμεσα στον Αδωνη Γεωργιάδη και στον «πολλά βαρύ και όχι» υπουργό Πολάκη νομίζω ότι πρωτίστως πρέπει να προβληματίσει τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων. Διότι δεν είναι μόνο ότι οι δύο αυτοί έχουν υποβιβάσει τον πολιτικό διάλογο στο πιο χαμηλά δεν γίνεται. Είναι ότι σε τελευταία ανάλυση ανταλλάσσουν μεταξύ τους και σε γλώσσα η οποία ελάχιστα διαφέρει από τη γλώσσα δύο νοικοκυρών της Δυτικής Αθήνας, που τσακώθηκαν γιατί η μία έριξε τα νερά της μπουγάδας της στην αυλή της άλλης, ύβρεις και απειλές οι οποίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να πλήξουν στο σύνολό τους τον ήδη απαξιωμένο πολιτικό διάλογο.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενδιαφέρονται ο πολιτικός διάλογος να παραμείνει σε κάποιο επίπεδο, νομίζω ότι πρέπει να παρέμβουν άμεσα. Αλλιώς αυτοί οι δύο στο τέλος θα πυροβολήσουν ο ένας τον άλλον σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο, και φοβάμαι σε ζωντανή μετάδοση…