Λέω να μην ασχοληθώ και πάλι όπως όλο το Διαδίκτυο, ο τύπος και ο υπογραμμός με την αξιολόγηση, που όλο κλείνει κι όλο ανοικτή προς όλους και όλα είναι, αλλά με κάτι πιο αλέγρο, πιο χαριτωμένο, πιο χαζοχαρούμενο, να το πω, αλλά εξίσου επικίνδυνο.

Πρόκειται για αποφθέγματα, απορίες αλλά και μικρά διαμαντάκια του λόγου και του παραλόγου.

Ας αρχίσουμε με κάτι απλό, γλαφυρό, που να μην πονάει. Τον κύριο Ξυδάκη του κυβερνητικού συνασπισμού τον γνωρίζετε; Είναι αυτός ο κύριος που όταν βρίσκεται σε στούντιο και του παίρνουν συνέντευξη είναι σαν να του παίρνουν αίμα.

Τον ρωτάει ο δημοσιογράφος (από το μετερίζι του πάντα) κάτι, οτιδήποτε, κι αυτός κοιτάει πάντα αλλού, όπως κάνουμε για να μη δούμε τη σύριγγα που μας αφαιμάσσει κι έχουμε καμιά λιποθυμία και γίνουμε ρεζίλι στο κοριτσάκι τη νοσοκόμα κοτζαμάν άντρες.

Στην αρχή, τις πρώτες ανέφελες κι ελπιδοφόρες μέρες της πρώτη φορά Αριστεράς με Ακρα Δεξιά, νόμιζα ότι μετράει τους προβολείς στο στούντιο μη και τους βρει λειψούς.

Αργότερα όμως, με τη φοβερή παρατηρητικότητα που με διακρίνει, είδα πως και στα εξωτερικά γυρίσματα το κεφάλι πάνω. Οχι, μην πάει αλλού το μυαλό σας, ότι δηλαδή στρέφει την κεφαλή στον ουρανό προς θεϊκή βοήθειαν. Οχι. Κοιτάξτε πιο προσεκτικά και θα δείτε πως ατενίζει στα σύννεφα τη Λεωφόρο των πεπρωμένων του.

Κι είναι τόσο γλαρό το βλέμμα, απαντάει βέβαια στον δημοσιογράφο, αλλά έχεις την αίσθηση πως η ψυχή του σιγοψιθυρίζει το αξέχαστο της Βέμπο.

«Ας με παίρνανε τα σύννεφα,

οι άνεμοι, τα κύματα

να με παν σ’ ένα

έρημο νησί»

Μακάρι. Από το στόμα σου και στου Θεού τ’ αφτί. Οποιος δεν το θέλει το ματάκι να του βγει.

Σε μια τέτοια λοιπόν στιγμή ενόρασης, άνοιξε το στόμα του και καταδέχτηκε να μιλήσει κάνοντας κάτι σαν επιστημονική ανακάλυψη: «Το επάγγελμα του ψαρά είναι πιο επικίνδυνο από αυτό του αστυνομικού».

Οι κάμερες, που ήταν αναγκαστικά παρούσες, συγκλονίστηκαν. Για μια στιγμή τρεμόπαιξε το πλάνο, ένας βοηθός έφερε λίγο νερό στον ηχολήπτη, αλλά ευτυχώς δεν είχαμε κανένα θύμα. Μόνο ένας μικροτραυματισμός κάποιου περαστικού που προχωρούσε ανύποπτος και του ‘ρθε η φράση στο κεφάλι. Ευτυχώς τον πήρε ξώφαλτσα και δεν χρειάστηκε η μεταφορά του στο νοσοκομείο.

Υστερα απ’ αυτό, καταλαβαίνετε, με τι καρδιά να παρακολουθήσεις τα λεχθέντα ενός άλλου στελέχους της πρώτη φορά Αριστεράς με την Ακρα Δεξιά. (Αχ, κύριε Φίλη μου, πόσο σας καταλαβαίνω, αλλά κάνατε και σεις δυο χρόνια να το εμπεδώσετε και να μας πείτε πως απ’ τον Καμμένο χίλιες φορές το βρώμικο ΠΑΣΟΚ). Τέλος πάντων, δεν είναι το θέμα μας ο κύριος φίλος του Φίλιον Φίλης.

Το θέμα μας είναι ο κύριος Μπαλάφας. Αν μπορεί ποτέ κανείς να φανταστεί ότι δύναται να υπάρξει ο Μπαλάφας ως θέμα.

Ο εν λόγω λοιπόν, όταν τον ρώτησαν τη γνώμη του για τον ΕΦΚΑ (Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης, για όσους δεν είναι οπαδοί της κυβέρνησης για να είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν), απάντησε με μια άλλη ερώτηση.

–Τι είναι ο ΕΦΚΑ;

Κύριε Μπαλάφα μου, δεν αντέχω. Κρατιέμαι, κρατιέμαι, δεν μπορώ. Θα την κάνω την προσθήκη, και μ’ ένα «ρα» στο τέλος το Μπαλάφας θα γίνει Μπαλαφάρας.

Θέλεις ν’ αγιάσεις. Δεν σ’ αφήνουνε.