Εν πολλοίς σχιζοφρενικό: να κραδαίνουν δίκην ζηλωτών χριστιανικής αρετής εκκλησιαστικά λάβαρα, για την προαγωγή εμμονικού μίσους! Αναπαραγωγή απάνθρωπων αντιλήψεων από τις χειρότερες (και απεχθέστερες) φάσεις της ανθρώπινης διαδρομής. Στρωμένης με ατέλειωτες φάλαγγες αθώων θυμάτων και προσδιορισμένης από απόνερα ρατσιστικών
θεωριών και συνθημάτων. Και καλά.
Τα λίγα προσφυγόπουλα βιώνουν τις μισαλλόδοξες συμπεριφορές απλώς σε ένα διαφορετικό σκηνικό από εκείνο που τα εξανάγκασε να εκβρασθούν ως ανθρώπινα κατάλοιπα στις ακτές της ελληνικής φιλοξενίας.
Αλλά τα άλλα και ομήλικα; Τα ημεδαπά δηλαδή; Που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατευθούν έναντι των «προσφυγικών μιασμάτων»; Εχουν δηλαδή αντιληφθεί (όχι τα φασιστοειδή, αλλά οι γονείς που παρασύρονται και συμπράττουν) πώς μεταφράζονται στις ψυχούλες των δικών τους παιδιών αυτές οι φοβερές εικόνες; Οπου προεξάρχουν οι βαρβαρικές ιαχές. Και όπου το μίσος της ρατσιστικής εμπάθειας, ξεσχίζει κυριολεκτικά τα ευάλωτα και τρομαγμένα βλέμματα της καθημαγμένης τρυφερότητος.
Σκέτο δηλητήριο. Που αύριο θ’ αποδώσει τα μη αναστρεψίμως ανάλογα. Παράγωγα δηλαδή ξενόφοβων συνδρόμων. Προδρόμων του ρατσισμού. Και λιπαντικά του φασισμού. Με όλες τις συνέπειες. Οι οποίες και θα εισπραχθούν ανυπερθέτως, ως μέρισμα της τυχόν κοινωνικής ανοχής, έναντι αυτών των κραυγαλέων (και αποθρασυνομένων) πλέον φαινομένων.
Οπόταν κι έκαστος εξ ημών, υπέχει μερίδιο της ευθύνης. Για όσα πράττει. Και κυρίως για όσα παραλείπει…
