Μια φορά κι έναν καιρό, ένα από τα λάβαρα της αριστερής ιδεολογίας ήταν ο διεθνισμός. Και η ταύτιση με τα κινήματα ειρήνης. Ηταν αυτό που προκαλούσε διαδηλώσεις στο Σύνταγμα εναντίον του Πινοσέτ και, αργότερα, κατέβαζε αριστερές καλλιτέχνιδες στα πεζοδρόμια να βροντοφωνάζουν «Λευτεριά στον Οτσαλάν» (το -αν με προφορά προς τα μέσα, κάπως γαλλική, όπως λέμε σενιάν). Στον αντίποδα οι εθνικόφρονες δεξιοί που έλεγαν τους αριστερούς εαμοβούλγαρους και άλλες τέτοιες ιστορίες εθνικιστικής τρέλας.
Κι ύστερα ήρθε η ΠΦΑ. Που θα έπρεπε να λέγεται ΠΦΤΑ. Πρώτη Φορά Τέτοια Αριστερά. Η Αριστερά του Καμμένου δηλαδή, που μετέφερε στον επίσημο πολιτικό λόγο της κυβέρνησης την εθνικιστική λεκτική υστερία της πλατείας. Τις μέρες του δημοψηφίσματος η λέξη «πατριώτης» μπολιάστηκε με μια υπερδόση αριστερόστροφης λεβεντιάς. Κάτι σαν να χορεύεις καρσιλαμά στον ρυθμό του «Εμπρός της γης οι κολασμένοι». Και λόγο στον λόγο φτάσαμε στα πρόσφατα. Πριν από λίγες μέρες ο Πρωθυπουργός κατηγόρησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για «αντιπατριωτική στάση». Και μόλις προχθές ο Πάνος Καμμένος, σε πνεύμα Κώστα Πρέκα και «Ελάτε να τα πάρετε» (από την ταινία «Οχι»), αναφέρθηκε στα Ιμια αντιπαραβάλλοντας εαυτόν και τον υπουργό Εξωτερικών με τους πιο «κότες» (ελεύθερη μετάφραση των λόγων του) Σημίτη και Πάγκαλο. Το μείζον θέμα είναι βέβαια το τι μπορούν να πυροδοτήσουν τέτοιες δηλώσεις στα ελληνοτουρκικά. Πέραν τούτου όμως, αυτού του είδους το ντοπάρισμα από μια Αριστερά by Τζέιμς Πάρις αρχικά το εξελάμβανα ως θλιβερή συνέπεια ιδεολογικής παρακμής. Η σπουδή με την οποία γίνεται όμως με κάνει να φοβάμαι ότι πρόκειται περί σχεδίου.
