Θα ήταν ο πρώτος αριστερός που θα γινόταν πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και θα ήταν γιατί είχε χτίσει ένα προφίλ πολύ διαφορετικό από την επικρατούσα κουλτούρα της ελληνικής Αριστεράς στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Οταν ο Φώτης Κουβέλης αποφάσισε να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2010, έφυγε προκειμένου να υπερασπιστεί την παράδοση της Ανανεωτικής Αριστεράς. Εφυγε, δηλαδή, από ένα ακραία αντιευρωπαϊκό κόμμα –στου οποίου, βέβαια, τα σκαλοπάτια προσφεύγει σήμερα –ως υπέρμαχος της κληρονομιάς του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Ιδρυσε, έτσι, ένα δικό του κόμμα, που διαχειρίστηκε αρχικά με επιτυχία τους κληρονομικούς τίτλους της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Εξού και δημιούργησε την προσδοκία ότι για πρώτη φορά ετούτη η πλευρά του πολιτικού φάσματος δεν θα περιοριζόταν στα κλισέ του καταγγελτικού λόγου αποφεύγοντας να αναλάβει ευθύνες. Μια ματιά στους ανθρώπους που βρέθηκαν τότε στους κόλπους της ΔΗΜΑΡ το φανερώνει. Οπως και τα ποσοστά της στις διπλές εκλογές του 2012. Τον Μάιο άγγιξε το 6,11% και τον Ιούνιο 6,26%.
Μπορεί, λοιπόν, κάποιοι να έβρισκαν τον λόγο του στην καλύτερη βαρετό, στη χειρότερη ξύλινο, πολλοί ωστόσο έβλεπαν στο πρόσωπό του έναν μετριοπαθή πολιτικό και ευελπιστούσαν πως θα ενσάρκωνε την πολιτική παρακαταθήκη του Κύρκου. Εκείνος σε πρώτη φάση τους επιβεβαίωσε, μπαίνοντας στην περίφημη τρικομματική με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 2012. Βέβαια, κουβαλούσε και την απαραίτητη εμπειρία στο βιογραφικό του. Συμμετείχε ως υπουργός Δικαιοσύνης και στην πραγματική «πρώτη φορά Αριστερά», την κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989, που προέκυψε έπειτα από συμφωνία ΝΔ και Συνασπισμού.
Το πείραμα, όμως, της κυβερνώσας Αριστεράς τελείωσε γρήγορα. Το καλοκαίρι του 2013 η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση με πρόσχημα το μαύρο στην ΕΡΤ. Ηταν μια κίνηση για την οποία όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις αποδίδουν την ευθύνη αποκλειστικά στον Κουβέλη. Και οι αιτίες ήταν περισσότερο ψυχολογικές παρά πολιτικές, λένε. Στην ευνοϊκή γι’ αυτόν εκδοχή λύγισε η αριστερή του συνείδηση. Ανθρωποι που είχαν βρεθεί κοντά του, άλλωστε, διηγούνται χαρακτηριστικά πως στην Αγίου Κωνσταντίνου έκλειναν τα παράθυρα όποτε περνούσαν διαδηλωτές από κάτω. Για να μην ακούει συνθήματα σαν το «μισθούς, συντάξεις τις κάνατε κουρέλι, άντε και γ@… σύντροφε Κουβέλη».
Στην πιο κυνική πάντως προσέγγιση, απλά διέψευσε τους υποστηρικτές του. Γιατί πίσω από τις διατυπώσεις του, που ήταν γεμάτες δικηγορίστικα στερεότυπα, δεν κρυβόταν κανένα βάθος. Αντίθετα απέφυγε συνειδητά τις κυβερνητικές ευθύνες, όπως και το να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πολιτεύθηκε, με δυο λόγια, με γνώμονα το προσωπικό του συμφέρον. Θα μπορούσε κανείς να πει, λοιπόν, ότι η καλή του πλευρά είναι αυτή που δεν έχει επαληθευθεί από την Ιστορία.
«Κάθε δημοσιότητα είναι καλή δημοσιότητα». Ο Κουβέλης πρέπει να είναι θιασώτης αυτής της αγγλοσαξονικής αρχής του μάρκετινγκ. Ισως έτσι εξηγούνται όσα λέει στα μίντια από την Πέμπτη κι έπειτα. Ο πρόεδρος σήμερα της Ενωτικής Κίνησης Ευρωπαϊκής Αριστεράς ενημέρωσε το πανελλήνιο ότι τον Ιανουάριο του 2015, όταν ηγούνταν ακόμη της ΔΗΜΑΡ, ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Μετά έψεξε όσους το επισήμαναν για «προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων». Αλλά παραδέχθηκε ότι η στάση του στην προεδρική εκλογή του 2014 ήταν συνειδητή. Δεν ψήφισε τον Σταύρο Δήμα για να γίνουν εκλογές και να «αλλάξει σελίδα» η χώρα. Και υποστήριξε ότι δεν του είχε γίνει «με σαφήνεια» πρόταση να είναι υποψήφιος για την προεδρεία της Δημοκρατίας. Μόνο που οι τότε στενοί του συνεργάτες τον διαψεύδουν.
Σύμφωνα με αυτούς, οι συζητήσεις για την επιστροφή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είχαν αρχίσει ήδη από το καλοκαίρι του 2014. Μια μικρή δημαρική ομάδα, μόλις τριών ατόμων, είχε επιφορτιστεί με τις διαπραγματεύσεις μεταξύ της Αγίου Κωνσταντίνου και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι δίαυλοι επικοινωνίας όχι μόνο υπήρχαν, υποστηρίζει πηγή με γνώση όσων συνέβαιναν τότε, αλλά είχαν και την έγκριση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ.
Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου ήταν ένας από αυτούς τους διαπραγματευτές. Με ένα σχόλιό του, μάλιστα, στην ανάρτηση του Ανδρέα Παπαδόπουλου στο facebook –με την οποία ο τελευταίος κατηγόρησε τον Κουβέλη πως «λέει συνειδητά ψέματα για ένα ιστορικό γεγονός» –αποκαλύπτει το παρασκήνιο. Κι αυτό όχι μόνο είναι ενδιαφέρον, αλλά απέχει πολύ από την κουβελική διήγηση. Γράφει χαρακτηριστικά ο Μεϊμάρογλου: «Συναντήθηκα με τον Φώτη Κουβέλη μετά τον δεκαπενταύγουστο του ’14, Σάββατο πρωί, στο γραφείο του στη ΔΗΜΑΡ στην Αγίου Κωνσταντίνου. Του μετέφερα την πρόταση για την ΠτΔ. Την αποδέχτηκε πλήρως και συμφωνήσαμε και στις επιμέρους “διορθωτικές” κινήσεις της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου (ΕΡΤ κ.λπ.) που θα δικαιολογούσαν τη μεταστροφή του. Ζήτησε να μην ανακοινωθεί τίποτα, για να μην καεί η υποψηφιότητα, μέχρι την επίσημη ανακοίνωσή της που θα γινόταν τον Δεκέμβρη του ’14, λίγο πριν από την εκλογή από τη Βουλή».
Μια παρόμοια ιστορία, μιας καταρχάς συμφωνίας που κατέληξε σε μια ξαφνική αλλαγή γνώμης του Κουβέλη έχουν να εξιστορήσουν και όσοι είχαν αναλάβει τις συζητήσεις –δημαρίτες και μη –μεταξύ των τριών κομμάτων της κυβέρνησης Σαμαρά σχετικά με το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Πλέον, πάντως, στηρίζει άνευ όρων ΣΥΡΙΖΑ. Και απαντά μονολεκτικά «βεβαίως» στην ερώτηση «εμπιστεύεστε τον Αλέξη Τσίπρα;». Προφανώς –για να το πούμε κομψά –δεν έχει διαβάσει τον άραβα ποιητή που έλεγε «όταν βλέπεις τα δόντια του λιονταριού, μη νομίσεις ποτέ πως σου χαμογελάει».
