Φοβάμαι ότι στην κόντρα του με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης ο Πρωθυπουργός αρχίζει να χάνει το μέτρο.
Αναπόδεικτες κατηγορίες ή κατασκευασμένες μομφές εκφωνημένες με οξύ ύφος. Ανοίκειοι χαρακτηρισμοί και προσωπικοί υπαινιγμοί. Σχεδιασμένες επιθέσεις κατά της συζύγου και της οικογένειάς του.
Τις προάλλες μιλούσε με τον Λεβέντη στη Βουλή και εγκαλούσε τον (απόντα) Μητσοτάκη επειδή… δεν στηρίζει την κυβέρνηση!
Δεν θυμάμαι άλλον Πρωθυπουργό να έχει χαρακτηρίσει από βήματος τη στάση αντιπάλου του «αντιπατριωτική». Σε λίγο, εκτός από πόθεν έσχες, θα του ζητήσει και πιστοποιητικό εθνικών φρονημάτων.
Αλλά η απώλεια μέτρου δεν είναι καλός σύμβουλος. Δίνει συνήθως προσωπικά χαρακτηριστικά σε μια πολιτική αντιπαράθεση –κορυφαίο σφάλμα.
Αντιλαμβάνομαι ότι η προσωπική διαβολή αποτελεί μέρος του ρεπερτορίου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο Καμμένος το έχει κάνει καριέρα.
Θέλουν το ΠΑΣΟΚ αλλά χωρίς τον Βενιζέλο ή τον Λοβέρδο. Ζητούν να παραιτηθεί ο Αδωνις επειδή τον βρίσκουν «ακροδεξιό». Πότε ο ένας τους μυρίζει, πότε ο άλλος τους βρωμάει –σύμφωνα με τον Φίλη, το ΠΑΣΟΚ βρωμάει και συνολικά…
Ετσι λειτουργούν συνήθως τα ολοκληρωτικά μυαλά. Δεν αντικρούουν απλώς τον αντίπαλο, όπως επιβάλλεται στις δημοκρατίες. Αμφισβητούν την υπόστασή του.
Λίγο Ή πολύ αυτά τα έχουμε ίσως ξαναδεί στην Ελλάδα. Αλλά η προσωπική εμπλοκή ενός Πρωθυπουργού σε μια προσωπική επιχείρηση εναντίον αντιπάλου του κινείται έξω από τα όρια και της πιο ακραίας σύγκρουσης που έχουμε γνωρίσει.
Τακτικός συνομιλητής του Πρωθυπουργού με διαβεβαίωνε ότι η ακρότητα δεν αποτελεί πάντα συνειδητή επιλογή του. «Απλώς δεν το αντέχει και δεν το ελέγχει!».
Προσθέτοντας μάλιστα ότι «η ιδέα και μόνο πως θα χάσει από τον Μητσοτάκη τον κάνει να μη θέλει εκλογές».
Τα προσωπικά χαρακτηριστικά της σύγκρουσης έχουν πάρει, δηλαδή, το πάνω χέρι επειδή η σύγκρουση έγινε προσωπική. Το σφάλμα, που λέγαμε.
Προφανώς έχουμε δυο ανθρώπους με διαφορετικές καταβολές, διαφορετικό μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο, διαφορετικό σύστημα αξιών κι αναφορών, διαφορετικές δεξιότητες κι αδυναμίες.
Αυτό κάνει ίσως τον Πρωθυπουργό να θεωρεί τον Μητσοτάκη όχι απλώς αντίπαλο, αλλά αντίποδα. Κι είναι αλήθεια ότι ο Μητσοτάκης ποτέ δεν παρέλειψε να του το θυμίσει στη Βουλή.
Η ενδεχόμενη επικράτησή του, λοιπόν, δεν θα είναι απλώς νίκη ενός κόμματος, αλλά επιβράβευση όσων ο «άνθρωπος ΣΥΡΙΖΑ» βαθιά στην ψυχή του απεχθανεται, απορρίπτει, ζηλεύει ή εχθρεύεται.
Κι αυτό καθιστά την ψυχολογική διαχείριση μιας υστέρησης ιδιαίτερα δυσχερή. Συγκροτεί τη νομιμοποιητική βάση της εχθροπάθειας κι εξηγεί το μένος εναντίον όσων δεν συμμερίζονται το δικό τους διακύβευμα.
Η ήττα παίρνει διαστάσεις απόρριψης.
Κατανοητό. Απλώς, όποτε σε αυτή τη χώρα χάθηκε το μέτρο, είχαμε κακά ξεμπερδέματα.
Τελευταία Νέα