Αναζήτηση
Η διασημότερη φωτογραφία του, με τους ισραηλινούς αλεξιπτωτιστές που έχουν μόλις καταλάβει το Τείχος των Δακρύων, έγινε σύμβολο του Πολέμου των Εξι Ημερών: στις διαστάσεις της αποτυπώθηκαν ο φόβος και η αγωνία, το θάρρος και η συντροφικότητα, τα συνηθέστερα ίσως συναισθήματα που ευδοκιμούν σε μια μάχη. Αλλά και οι υπόλοιπες εικόνες του, από τα μέτωπα όλων των σημαντικών συγκρούσεων του Ισραήλ μέχρι τις προσωπικές φωτογραφίες των πρωθυπουργών του ή των εβραίων μεταναστών, διέτρεξαν ολόκληρη την ιστορία της πατρίδας του. Βιογραφικά μιλώντας, υπήρξε φωτορεπόρτερ κυρίως για το περιοδικό «Time-Life», το σημαντικότερο όμως στη δουλειά του ήταν άλλο.
«Συχνά αυτές τις μέρες, ανατρέχοντας στο παρελθόν, αναρωτιέμαι πώς στάθηκα τόσο τυχερός –πέρασα δέκα πολέμους χωρίς να πάθω τίποτα και επέζησα από αναρίθμητες καταστάσεις υψηλού κινδύνου» σημείωνε το 2007 στην αυτοβιογραφία του «Το Ισραήλ μέσα από τους φακούς μου: εξήντα χρόνια ως φωτοειδησεογράφος». Ηταν ο Νταβίντ Ρούμπινγκερ, που χθες, Πέμπτη, πέθανε σε ηλικία 92 ετών.
Γεννήθηκε στη Βιέννη το 1924, μετανάστευσε στην Παλαιστίνη το 1939, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας από τη ναζιστική Γερμανία, και τελικά εγκαταστάθηκε σε ένα κιμπούτς στην Κοιλάδα του Ιορδάνη. Ο πατέρας του είχε διαφύγει στην Αγγλία, η μητέρα του όμως οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου και πέθανε.
Μετά το ξέσπασμα του πολέμου εντάχθηκε στην Εβραϊκή Ταξιαρχία του Βρετανικού Στρατού και όταν μια μέρα βρέθηκε ως αδειούχος στο Παρίσι, μια φίλη τού έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή.
Η πρώτη του επαγγελματική λήψη απεικόνιζε μερικά Εβραιόπουλα που σκαρφάλωναν σε ένα βρετανικό άρμα εν μέσω πανηγυρισμών για το Σχέδιο Διαχωρισμού του ΟΗΕ το 1947, ενώ λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε να εργάζεται για εφημερίδες όπως η «Yedioth Ahronoth» ή η «Jerusalem Post». Εφτασε να γίνει ο μοναδικός φωτογράφος με πρόσβαση στο καφέ της Κνεσέτ (όπου μπορούσε να φωτογραφίσει την Γκόλντα Μέιρ ενώ ταΐζει την εγγονή της) και το 1997 τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση της χώρας του, το Βραβείο του Ισραήλ.
Ερωτώμενος σε μια συνέντευξη για την εμβληματικότερη φωτογραφία του, ο Ρούμπινγκερ διηγιόταν ότι μια μέρα πριν από την είσοδο του ισραηλινού στρατού στην Ιερουσαλήμ, στις 7 Ιουνίου του 1967, εκείνος βρισκόταν στο Σινά της Αιγύπτου.
Ακούγοντας από ασυρμάτους πληροφορίες για την κατάληψη της πόλης, τρύπωσε χωρίς δεύτερη σκέψη σε ένα ελικόπτερο. Αφού αποβιβάστηκε, έσπευσε στο Τείχος των Δακρύων κι όταν έφτασε έπεσε στο έδαφος. Επειτα από λίγο πέρασαν πλάι του μερικοί στρατιώτες και εκείνος έστρεψε πάνω τους τον φακό του, χωρίς να το πολυσκεφτεί. Σύντομα εμφανίστηκε κι ο Σλόμο Γκόρεν, ο αρχιραβίνος των ενόπλων δυνάμεων, τον οποίο επίσης φωτογράφισε.
Οταν αργότερα εμφάνιζε τις εικόνες στο σπίτι του, έδειξε στη γυναίκα του εκείνη με τον Γκόρεν χαρακτηρίζοντάς την ιστορική. «Η γυναίκα μου όμως έδειξε τη φωτογραφία με τους στρατιώτες λέγοντας “αυτή είναι ωραία”. “Σαχλαμάρες” απάντησα εγώ. Στη δεξιά πλευρά ένα τμήμα του προσώπου είναι κομμένο, στο κέντρο η μύτη προεξέχει και στα αριστερά διακρίνεται μόνο το μισό πρόσωπο. Από τεχνικής άποψης, δεν είναι μια καλή φωτογραφία».
