Πανιώνιος, Μπασακσεχίρ, Λέστερ, Λειψία, Λέγκια Γκντανσκ, Γιαγκελόνια Μπιάλιστοκ, Ροστόφ. Οι συμπτώσεις στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι πολλές για να παραμένουν συμπτώσεις. Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν και οι κομπάρσοι έγιναν ξαφνικά πρωταγωνιστές;

Και μάλιστα με υλικά που οι μεγάλες ομάδες τα έχουν πετάξει στον κάδο της ανακύκλωσης. Μήπως τελικά η απάντηση βρίσκεται μέσα σ’ αυτούς τους κάδους;

Οσοι ασχολούνται με τον ομαδικό αθλητισμό, είτε άμεσα είτε έμμεσα, γνωρίζουν πως ακόμα και από τα παιδικά τμήματα η κρησάρα της αξιολόγησης δεν λειτουργεί πάντοτε αξιοκρατικά.

Στην αρχή μπορεί να είναι ο πατέρας που είναι φίλος με τον προπονητή. Ισως να πίνει καφεδάκι με τον πρόεδρο ή τον έφορο. Ισως πάλι ο παίκτης να είναι ατίθασος και ο προπονητής, νιώθοντας την αδρεναλίνη της εξουσίας, τον τιμωρεί αφήνοντάς τον εκτός παιχνιδιού.

Αργότερα ο παίκτης μπορεί να έχει καλό μάνατζερ και να προωθηθεί πιο γρήγορα. Να πάρει μια καλή μεταγραφή, να διπλασιάσει τις αποδοχές του. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που παλεύουν μόνοι τους. Που πιστεύουν πως το ταλέντο και η σκληρή δουλειά είναι στοιχεία αρκετά για να κάνουν καριέρα και δεν αντιλαμβάνονται πως ακόμα και στο ποδόσφαιρο οι δημόσιες σχέσεις είναι πιο ισχυρές από οποιαδήποτε ντρίμπλα. Ακόμα κι αν λέγεσαι Μέσι.

Τι κάνουν τελικά όλοι αυτοί που μένουν πίσω; Διαψεύδουν την εικονική πραγματικότητα που δημιούργησαν οι προπονητές για την προοπτική τους προκαλώντας «στρεβλώσεις» στο σύστημα.

Τελευταία Νέα