Τελικώς ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το φάντασμα της δημιουργικής ασάφειας. Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως η 20ή Φεβρουαρίου και στους δύο κύκλους διακυβέρνησης έχει δραματικά χαρακτηριστικά. Αν η πρώτη, η βαρουφάκεια, ήταν ένα κενό αφήγημα με τις γνωστές όμως συνέπειες, τώρα η νέα, αυτή της υποτιθέμενης πολιτικής συμφωνίας του πρόσφατου Eurogroup, πάλι δείχνει να απέχει πολύ από τις αρχικές κυβερνητικές θριαμβολογίες.
Ας θυμίσουμε με τι ταχύτητα επιχείρησε μέρος των κυβερνητικών να παρουσιάσει πριν από μερικές ημέρες τις λεκτικές συμφωνίες με τους δανειστές. Και ας σημειώσουμε πως σήμερα, που οι τεχνικές διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη, ήδη το πουλόβερ των διακηρύξεων και των θετικών αφηγημάτων έχει αρχίσει να ξηλώνεται.
Για παράδειγμα η αξίωση του συνόλου των δανειστών για μείωση των συντάξεων, αμέσως και με δυσβάστακτο τρόπο για τους συνταξιούχους, ακυρώνει ό,τι έλεγε η κυβέρνηση. Δηλαδή πως οι μειώσεις θα συντελούνταν κλιμακωτά και μέχρι το 2025. Πάει κι αυτό. Ενιαία οι δανειστές θέλουν μειώσεις το 2020 (και μάλιστα 1% του ΑΕΠ και όχι 0,75% που έλεγαν οι δικοί μας). Επίσης, η μείωση του αφορολογήτου πάει για το 2018 και θα είναι στο 1% και όχι στο 0,75%.
Δύο μόνο παραδείγματα και προφανώς προσεχώς όχι τα μόνα μιας διαπραγμάτευσης, η οποία, όσο κι αν προσπαθούν ορισμένοι να παρουσιάσουν ως ηρωική, απλώς αποκαλύπτει την παλιά δοκιμασμένη αρχή: τα μέτρα που υποτίθεται γλιτώνεις αν τα πας πιο πίσω, αυτά και άλλα θα αναγκαστείς να περάσεις και μάλιστα έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο.
