Αν επανέρχομαι στο «τραγικό δυστύχημα» για δεύτερη συνεχόμενη μέρα είναι διότι ανέδειξε κάποιες από τις πιο βαθιές και τραυματικές εθνικές μας παθογένειες. Καταρχάς γιατί ασχολιόμαστε τόσο πολύ με το συμβάν; Εχουν γίνει τροχαία με περισσότερους νεκρούς που δεν απασχόλησαν τόσο. Εδώ όμως έχουμε οπτικό ντοκουμέντο. Ενα βίντεο που δεν δημοσιοποιήθηκε επισήμως από την Τροχαία αλλά κατέγραψε με το κινητό του κάποιος που προφανώς είχε πρόσβαση στις οθόνες της Νέας Οδού στην οποία υπάγονται οι κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας. Και παραβιάζοντας τη στοιχειώδη δεοντολογία, το διοχέτευσε σε τοπικό κανάλι. Αν όχι έναντι χρηματικής αμοιβής, έστω για να νιώσει «παράγοντας για μια νύχτα».
Από την άλλη, είναι το μίσος κατά πάντων που εξέθρεψε τα τελευταία χρόνια ο παραληρηματικός λόγος των αγανακτισμένων. Μίσος για τον οδηγό της Πόρσε και τους δικούς του γιατί ήταν πλούσιοι. Μίσος όμως και για τον άνθρωπο που έχασε γυναίκα και παιδί επειδή δεν εξέφρασε, για την άλλη πλευρά, όσο μίσος θα τους ντοπάριζε. Δεν έβρισε, δεν μούντζωσε, δεν καταράστηκε. Και δεν έδωσε ταξικό πρόσημο στο δυστύχημα που αφάνισε την οικογένειά του. Οπως οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μανιός και Μερόπη Τζούφη, που θεωρούν ντε φάκτο ότι τα παιδιά των πλουσίων δεν σέβονται τις ζωές των άλλων και ότι τα γρήγορα αυτοκίνητα είναι ταξικός παραλογισμός. Η δολιοφθορά του διχασμού το έχει τερματίσει. Δεν διαχωρίζει μόνο τους ζωντανούς πολίτες σε ημέτερους και αλλότριους αλλά και τους νεκρούς. Δεν ξέρω μήπως ο κύριος Μανιός, ως άλλος Κρέων, θέλει να αφήσουμε τον «κακό πλούσιο» άταφο.
