«Νιετ» στον γκέι ήρωα της Ντίσνεϊ

Για τα μπλοκμπάστερ των μεγάλων στούντιο, πόσω μάλλον για τις λεγόμενες «οικογενειακές» ταινίες, το ζήτημα μοιάζει ώρες ώρες λυμένο: η ΛΟΑΤ κοινότητα δεν αποτελεί εμφανή εμπορικό στόχο. Για να ταυτιστεί με τα αισθηματικά κάποιου δημοφιλούς πρωταγωνιστή ένας ομοφυλόφιλος θεατής θα πρέπει σχεδόν να αρκεστεί σε προσεγμένα υπονοούμενα, αν όχι σε προσωπικές ερμηνείες και προσλαμβάνουσες.

Τη χρονιά ωστόσο που το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας δόθηκε σε μια ταινία όπως η «Moonlight» του Μπάρι Τζένκινς, τα πράγματα ενδέχεται να αλλάξουν ακόμα και για ένα στούντιο τόσο μεγάλο και τόσο συχνά υπόλογο για ζητήματα εκπροσώπησης μειονοτήτων όσο η Ντίσνεϊ: το ριμέικ της δικής της κινηματογραφικής εκδοχής του παραμυθιού «Η πεντάμορφη και το τέρας» (που από μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων, πλέον διασκευάζεται με πραγματικούς ηθοποιούς) περιλαμβάνει, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Μπιλ Κόντον τον πρώτο γκέι χαρακτήρα στην ιστορία του κολοσσού.

«Είναι κάποιος που απλώς συνειδητοποιεί ότι τρέφει τέτοια αισθήματα» έλεγε ο Κόντον στο περιοδικό «Atittude» αναφερόμενος στον χαρακτήρα Λε Φου, τον παρατρεχάμενο δηλαδή του Γκαστόν (Λουκ Εβανς), του μεγάλου αντίζηλου του Τέρατος (Νταν Στίβενς) που επίσης διεκδικεί την Πεντάμορφη (Εμα Γουότσον). Ο Λε Φου τον οποίο υποδύεται ο ηθοποιός Τζος Γκαντ, «τη μια θέλει να μοιάσει του Γκαστόν, την άλλη θέλει να τον φιλήσει» συμπλήρωνε ο Κόντον. Στο τέλος του βγαίνει σε καλό, ο σκηνοθέτης όμως δεν ήθελε να αποκαλύψει με ποιον τρόπο: «Είναι απλώς μια ωραία, αποκλειστικώς γκέι σκηνή σε ταινία της Ντίσνεϊ» κατέληγε.

Οι πρώτες κριτικές της ταινίας ωστόσο επισήμαναν κάτι άλλο. Ενας δουλοπρεπής, στρουμπουλός τύπος, υποτακτικός ενός αρρενωπού αφέντη και ταλαντευόμενος μεταξύ του θαυμασμού και του πόθου για εκείνον, ίσως δεν είναι το είδος της αναγνώρισης που θα επιθυμούσε η γκέι κοινότητα. Και αν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του Λε Φου (όνομα που στα γαλλικά είτε μεταφράζεται ως «τρελός» είτε χρησιμοποιείται σαν βρισιά) είναι ζήτημα βιοποικιλότητας, τότε η φράση «αποκλειστικά γκέι σκηνή σε ταινία της Ντίσνεϊ» κάνει τη σύγκριση με παλιότερες ταινίες του στούντιο όχι μόνο αναπόφευκτη αλλά ενδεχομένως και επιβαρυντική για την «Πεντάμορφη και το τέρας».

ΑΛΛΟΙ ΗΡΩΕΣ. Οι σχετικές θεωρίες των φαν για αδιόρατα ομοφυλόφιλους ήρωες και πολλές είναι και πολλούς χαρακτήρες αφορούν. Τον Τιμόν και τον Πούμπα λ.χ, από τον «Βασιλιά των Λιονταριών», που υιοθετούν τον μικρό Σίμπα. Τον ξέγνοιαστο σινγκλ και στοργικό για τον Μόγλη αρκούδο Μπαλού, από το «Βιβλίο της Ζούγκλας». Το αρσενικό κουνάβι που συστήνεται στον «Μπάμπι, το ελαφάκι» με τη φράση «μπορείς να με φωνάζεις “Λουλούδι”». Την Ούρσουλα, τη θαλάσσια μάγισσα στη «Μικρή Γοργόνα» που είναι επηρεασμένη από την Divine, την αγαπημένη ντραγκ κουίν των ταινιών του Τζον Γουότερς. Τον «Ντάμπο το ελεφαντάκι» του οποίου η ιδιαιτερότητα είναι αρχικά αφορμή για μπούλινγκ και κατόπιν εργαλείο απογείωσης ή την ηρωίδα του «Ψυχρά κι ανάποδα», την Ελσα, που δεν χρειάζεται κανέναν άρρενα σύντροφο για πετύχει την αυτοπραγμάτωση.