Δεν είναι ακριβώς κομψό να λες ότι ο αντίπαλός σου «θα μείνει με τις δημοσκοπήσεις στο χέρι». Το είπε, πάντως, ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Documento» για να πιθανολογήσει ότι υπάρχει μια κρυφή ψήφος που δεν εκδηλώνεται στους δημοσκόπους και θα εκφραστεί την ώρα της κάλπης. Είναι ένας συλλογισμός που λέει πως ό,τι συνέβη με το ελληνικό δημοψήφισμα, το βρετανικό δημοψήφισμα ή τις αμερικανικές εκλογές μπορεί να συμβεί ξανά. Οι δημοσκόποι πέφτουν έξω γιατί χάνουν μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που σκέπτονται αντισυστημικά. Κι έπειτα τα νούμερα δεν είναι παντοτινά.
Εντάξει, εύκολα ξεμπερδεύει κανείς με τις δημοσκοπήσεις. Αλλά με την οικονομία; Εδώ η άρνηση της πραγματικότητας δεν είναι εξίσου ανώδυνη. Δεν αρκεί να λες ότι «το διακύβευμα δεν παίζεται στον χώρο της συνεδρίασης των τεχνικών κλιμακίων αλλά στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας». Ούτε να κατηγορείς το ΔΝΤ ότι «παίζει το δικό του βιολί» όταν σε κυνηγάει ακόμη το φάντασμα των ζουρνάδων υπό τους ήχους των οποίων θα χόρευαν οι αγορές. Δεν αρκεί το άρωμα από το παρελθόν της αυταπάτης για να καλυφθεί η βαριά οσμή αυτού που λέγεται Μνημόνιο 4.0 ή 3.0 Plus και περιγράφεται ως «πρόγραμμα χωρίς λεφτά».
Μπορείς να τυλίξεις για πλάκα τους δημοσκόπους σε μια κόλλα χαρτί. Αλλά όχι πια τα μπλοκάκια, τους συνταξιούχους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους ανέργους. Μπορείς να ξοδεύεσαι σε μια άκομψη ρητορική, να ονειρεύεσαι την ημέρα που θα πεις, ας πούμε, «και τώρα πάρε τις δημοσκοπήσεις μου». Αλλά για τον Αλέξη Τσίπρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πείσει ότι η παραμονή στο Μαξίμου είναι κάτι λιγότερο από αυτοσκοπός.
