Το κατακαλόκαιρο στην ποδιά του σφάζονταν κανάλια. Δεν πήγαν καλά τα νούμερα τηλεθέασης; Σε κόβω από αέρος από τη μια στιγμή στην άλλη. Νηπιακή συμπεριφορά…
Η περιπτωσιολογία αντικατοπτρίζει την επικρατούσα κατάσταση στην ιδιωτική τηλεόραση, 26 χρόνια μετά τη γέννησή της, αν και –λογικά –θα έπρεπε να είναι πιο ώριμη, πιο εξελιγμένη.
Ωστόσο το φαινόμενο διογκώνεται με την οικονομική κρίση. Μα χάρη σε αυτήν την ίδια παράμετρο –την κρίση δηλαδή –θα περίμενε κάποιος μετρημένες, ζυγισμένες κινήσεις από τα ιδιωτικά κανάλια.
Αντιθέτως, οι σταθμοί σπεύδουν να δεσμεύσουν με συμβόλαια ανθρώπους με σχεδόν προβλέψιμη πορεία, μην τυχόν τους κλέψει ο ανταγωνισμός (ο ποιος;). Μια πορεία την οποία μπορεί να διαβλέψει ο μέσος τηλεθεατής που δεν είναι καν στο λεγόμενο «δυναμικό κοινό» –το βαρόμετρο των τηλεοπτικών σχεδιασμών –και μπορεί να μην έχει τίτλους σπουδών εντυπωσιακούς, έχει όμως αντίληψη (άρα νοημοσύνη) κι αυτή είναι αρκετή.
Βγαίνουν στον αέρα εκπομπές χωρίς έρμα, με αποτέλεσμα η όποια πρωτότυπη ιδέα, στερούμενη στέρεου υποβάθρου, να εξατμίζεται σαν ανθρακικό γκαζόζας. Προγράμματα χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, με υπερτιμημένους συντελεστές που δεν έχουν να κομίσουν εκτός του εαυτού τους άλλο τι. Αν η ατάκα, το αστείο, στο πλαίσιο της παρέας έχει γκελ, στην τηλεοπτική συνθήκη μετατρέπεται σε ατμό… Συνήθως το βάρος της ευθύνης πέφτει στους ώμους του παρουσιαστή, εξ αντανακλάσεως σε εκείνους που τον πλαισιώνουν –ενδεχομένως κάποιοι να ήταν και επιλογή –υπόδειξή του –όμως σε κάθε περίπτωση κάποιος διέκρινε κάτι, το πίστεψε, το υποστήριξε και έλαβε έγκριση άνωθεν.
Τίποτα το μεμπτό ώς εδώ. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη όμως, παύει να είναι σύμπτωση. Επομένως; Επομένως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της τηλε-Δανιμαρκίας για να παραφράσουμε τη σαιξπηρική φράση.
Και εν τέλει ο τηλεθεατής αξίζει καλύτερη αντιμετώπιση από εκείνη των ευρωπαίων θαλασσοπόρων προς τους γηγενείς των χωρών που ανακάλυπταν, οι οποίοι τους προσέφεραν χάντρες και καθρεφτάκια.
