Είναι μια διαφορά φάσης. Την ώρα που στην Ελλάδα η Αννα Βαγενά αναλυόταν σε δάκρυα επειδή το ελληνικό κράτος την είχε υποχρεώσει να ταξιδέψει στη Βουλγαρία για να ικανοποιήσει την επιθυμία του Λουκιανού Κηλαηδόνη να αποτεφρωθεί, η Ιταλία συγκλονιζόταν από την ιστορία του διάσημου ντι τζέι Φάμπο που, όντας τυφλός και τετραπληγικός έπειτα από τροχαίο δυστύχημα, είχε αναγκαστεί να ταξιδέψει στην Ελβετία για να υποβληθεί σε ευθανασία και να απαλλαγεί από το μαρτύριό του.
Λίγο μετά το τέλος του ο ένας και λίγο πριν το δικό του ο άλλος, ο έλληνας τραγουδοποιός και ο ιταλός ντι τζέι διεκδίκησαν ένα ατομικό τους δικαίωμα το οποίο αρνήθηκαν να τους παραχωρήσουν οι πατρίδες τους. Εξαιτίας αυτής της σκληρής και αδιανόητης άρνησης, ο θάνατός τους συνδέθηκε με μια σκληρή και αδιανόητη εξορία. Αν ο Λουκιανός Κηλαηδόνης πήρε τον δρόμο της γυρίζοντας την πλάτη του ως αιώνιος μοναχικός καουμπόη στον αρτηριοσκληρωτισμό του ελληνικού κράτους, ο Φαμπιάνο Αντονιάνι προσπάθησε να την αποφύγει δίνοντας μια απελπισμένη μάχη απέναντι στον αρτηριοσκληρωτισμό του ιταλικού.
Εχασε; Οχι ακριβώς. Χάρις στον αγώνα του Φάμπο τις επόμενες ημέρες θα παρουσιαστεί στην ιταλική Βουλή νομοσχέδιο για την ευθανασία όπως χάρις και στα δάκρυα της Βαγενά η Ελλάδα θα αποκτήσει επιτέλους αποτεφρωτήρια. Είναι όμως και εκείνη η διαφορά φάσης που προκαλεί ένα ερώτημα: θα πρέπει ένας έλληνας Φάμπο, τετραπληγικός, τυφλός και αποφασισμένος να πεθάνει, να δώσει μια απελπισμένη μάχη απέναντι στο ελληνικό κράτος, στην Εκκλησία και σε όποιον άλλον νομίζει ότι μπορεί να έχει λόγο για τον θάνατο των άλλων ώστε να αναγνωριστεί και εδώ ένα αυτονόητο δικαίωμα; Η απάντηση, δυστυχώς, μοιάζει αυτονόητη.
Τελευταία Νέα