Θα αρκούσε να επικαλεστεί κανείς μια σωρεία περιστατικών για να υποστηρίξει ότι η δημόσια συμπεριφορά των ανθρώπων μας μαθαίνει γι’ αυτούς πράγματα που ακόμη και η στενότερη επαφή μαζί τους ενδεχομένως να τα απέκρυπτε. Οπως για παράδειγμα για άντρες και γυναίκες που συμβαίνει να έχουν βγάλει τον σκύλο τους βόλτα, δεν αναφερόμαστε βέβαια στο σύνολό τους ούτε καν στην πλειοψηφία τους, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό τους. Χωρίς να αμφιβάλλει κανείς για τα φιλοζωικά τους αισθήματα –που είναι άλλωστε για πολλούς περαστικούς η πρώτη αλλά και η τελευταία «ανάγνωση» μιας εκ των πραγμάτων επιδεικνυόμενης στοργής –ελάχιστα αν επέμενες να τους παρατηρείς, θα ευχόσουν να μη συνέβαινε ποτέ να έρθεις σε πιο ουσιαστική επαφή μαζί τους.
Τους διακατέχει μια τέτοια έπαρση, σε σχέση με κάτι εντελώς αυτονόητο από τη στιγμή που έχει αποφασίσει κανείς να έχει σκύλο, ώστε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος σε ποιο βαθμό θα εξακολουθούσε να τους ενδιαφέρει το τετράποδο σε περίπτωση που κανείς δεν θα τους αναγνώριζε ως ιδιοκτήτες του. Σχεδόν θεωρούν ότι αυτή η από κάθε άποψη «θεάρεστη» ιδιοκτησία τούς μεταβάλλει σε κάτι εντελώς ξεχωριστό ώστε αυτομάτως να γίνονται και ιδιοκτήτες όποιου δρόμου, πεζοδρομίου ή άλλου χώρου συμβεί να διασχίζουν. Κοιτάζοντας μάλιστα άλλοτε αφ’ υψηλού και άλλοτε περιφρονητικά οποιονδήποτε στην επαφή μαζί τους δεν παραμερίσει –από αφηρημάδα και όχι κακόβουλα –ή δεν τους θαυμάσει για κάτι που αν και εκατομμύρια άνθρωποι το πραγματοποιούν στον κόσμο την ίδια στιγμή, οι ίδιοι αισθάνονται πως είναι οι μόνοι που το επιχειρούν.
Η σχέση όμως με έναν σκύλο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και τόσο αποδεικτική ενός επιπέδου (ψυχισμού και πνευματικής συγκρότησης) όπως και η σχέση με έναν άνθρωπο. Οταν έναν άνθρωπο τον χρειάζεσαι δίπλα σου γιατί αισθάνεσαι ότι η αναγνωρισιμότητα που μπορεί να διαθέτει σου προσδίδει ενδιαφέρον, κάθε έννοια επικοινωνίας και ουσιαστικής επαφής έχει συκοφαντηθεί, έως καταστροφής, μέσα σου. Χωρίς να είναι αυτή η μεγαλύτερη ζημιά αφού άνθρωπος ή σκύλος, όσο και αν ενδίδουν, όταν καταλαβαίνουν πως υπάρχουν γιατί τους χρησιμοποιούν, αυτή η έλλειψη ευθείας σχέσης μαζί τους τούς στιγματίζει ανεπανόρθωτα.
Κακά τα ψέματα. Οσο ουσιαστικότερη είναι μια σχέση, άσχετα αν πρόκειται για άνθρωπο ή για σκύλο, τόσο λιγότερο αισθάνεται κανείς την ανάγκη να την περιφέρει ή να τη διαφημίζει. Οσοι με τους σκύλους τους ανά τας οδούς και τας ρύμας τούς μετέρχονται σαν να κρατούν το λάβαρο μιας επανάστασης διαβάλλουν τη σχέση μαζί τους για τη στιγμή που θα συμβεί να συνυπάρξουν ενώπιως ενωπίω σε έναν κλειστό χώρο.
Ο μύθος ενός ανθρώπου ή ενός σκύλου γίνεται τόσο μεγαλύτερος όσο τον αισθάνεσαι να συγκινεί σχεδόν αποκλειστικά μόνο εσένα. Οταν δεκάδες ή εκατοντάδες άλλοι τον διεκδικούν ακόμα και με το βλέμμα τους, είναι σαν να μοιράζονται ένα μυστικό που έχει πάψει πια για σένα να είναι αξιερεύνητο.