Ακούμε φωνές που τώρα μετά τη διετή διακυβέρνηση της χώρας από το αμάλγαμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διατείνονται πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά. Θα το καταλάβαινα, αν αυτοί περιορίζονταν μόνο στους χώρους του Λαφαζάνη και της Πλεύσης Ελευθερίας. Μα το ίδιο λένε και μερικοί δεξιοί. Και γι’ αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά; Γιατί όλοι αυτοί κόπτονται για το αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά; Γιατί κανείς δεν αγωνιά αν η ΝΔ είναι Δεξιά ή αν η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι Κεντροαριστερά;
Γιατί για λόγους ιστορικούς (η ήττα του Εμφυλίου) η Αριστερά στην Ελλάδα ορίζεται με ηθικολογικούς και όχι πολιτικούς όρους. Ετσι η Αριστερά στην Ελλάδα παρουσιάζεται ως πολιτική εκκλησία και όχι ως πολιτική παράταξη. Μια εκκλησία άσπιλη, αμόλυντη και προπάντων αδιάφθορη. Αν κάποια πολιτική παράταξη αποδειχτεί «βρώμικη» και διεφθαρμένη, αυτό δεν είναι Αριστερά. Αν κάποιος αριστερός ηγέτης φανεί ψεύτης, ρουσφετολόγος, ανίκανος, αγράμματος, αδαής, κουτσαβάκης, ολιστικός ή και διεφθαρμένος, τότε αυτός δεν είναι αριστερός. Αριστερά είναι μια ηθικολογία και ό,τι δεν ταιριάζει σ’ αυτήν την ιδέα δεν είναι Αριστερά. Τι μας λέτε; Ανοησίες.
Αριστερά είναι ένας πολιτικός χώρος και όχι μια ηθικολογική κατηγορία. Κανείς δεν είναι a priori ηθικός επειδή είναι αριστερός και a priori ανήθικος επειδή είναι δεξιός ή αν είναι αριστερός δεν γίνεται δεξιός μόνο και μόνο επειδή θα αποδειχθεί διεφθαρμένος. Αριστερός παραμένει. Ούτε ο ηθικός δεξιός γίνεται αριστερός.
Το πραγματικό ερώτημα είναι τι είδους Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί υπάρχουν πολλές Αριστερές. Η τομή των Αριστερών αφορά τη στάση τους έναντι της αγοράς. Η κομμουνιστική Αριστερά ουσιαστικά τάσσεται υπέρ της κατάργησης της αγοράς και της ατομικής ιδιοκτησίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τέτοια Αριστερά. Η σοσιαλδημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά από κοινού θεωρούν ότι η πολιτική έχει προτεραιότητα έναντι της αγοράς. Και οι δυο ομνύουν στο Πρωτείο της Πολιτικής. Από εδώ όμως αρχίζουν οι διαφορές που αφορούν το πώς εννοεί ο καθένας αυτό το πρωτείο.
Οι σοσιαλδημοκράτες το βλέπουν μέσα από συμβιβασμούς της εργασίας με την επιχειρηματικότητα, της πολιτικής με την οικονομία και οι ριζοσπάστες αριστεροί ως νίκη της πολιτικής και της βουλησιαρχίας έναντι των κακών «ταξικών» αντιπάλων τους. Ετσι, όσο χειρότερα είναι τα γεγονότα τόσο αδιαφορούν γι’ αυτά, όσο καθυστερούν τα καλά αποτελέσματα των «διαπραγματεύσεων» τόσο καθυστερούν να τις ολοκληρώσουν, γιατί πού θα πάει, η βούληση θα επικρατήσει της πραγματικότητας, η πολιτική θα επικρατήσει της οικονομίας, το καλό θα κατισχύσει του κακού (θεσμούς και ΔΟΛ το λένε τώρα το κακό). Τελικά, οι άλλοι χτυπούν τους ζουρνάδες και εμείς καταλαβαίνουμε πάντα αργά ότι ήδη χορεύουμε.
Υπάρχουν βεβαίως και άλλες διαφορές. Οι σοσιαλδημοκράτες έχουν ως προτεραιότητα την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών έναντι των επιδομάτων και τη δημοκρατία έναντι των κινημάτων. Οι ριζοσπάστες πιστεύουν ακριβώς στο αντίθετο. Γι’ αυτό και ο κ. Βούτσης δεν ενδιαφέρεται για το ότι υποφέρουν οι πολίτες με τις απεργίες στο μετρό, αλλά μόνο για την ευρωστία των «κινημάτων».
Βλέποντας τα παραπάνω, συμπεραίνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά, αλλά για να μιλήσουμε με τη δική του ηθικολογική γλώσσα είναι μια πολύ «κακή» Αριστερά. Βεβαίως όλα αυτά δεν αναιρούν την άποψη που υποστηρίζει ότι η άρνηση της διάκρισης Αριστερά – Δεξιά διευκολύνει τα σχέδια όλων των ακραίων.
