Μια νοητή ευθεία γραμμή ενώνει το μεγαλύτερο τμήμα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού στην Αθήνα. Τυχαίο; Ενδεχομένως, αλλά συγχρόνως και πραγματικό. Προσέξτε…
Ξεκινώντας από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας και κατεβαίνοντας προς τη θάλασσα, συναντούμε αριστερά την Εθνική Πινακοθήκη και δεξιά το Ωδείο Αθηνών. Στη συνέχεια επί της οδού Καλλιρρόης στεγάζεται το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Μπαίνοντας στη Συγγρού φτάνουμε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, ενώ η λεωφόρος καταλήγει στο φαληρικό δέλτα και στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ). Από τη διαδρομή «παρεκκλίνουν» το Εθνικό Θέατρο (Αγίου Κωνσταντίνου), το κτίριο της Πειραιώς 260 του Φεστιβάλ Αθηνών και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Είναι γνωστό ότι στις 23 του περασμένου Φεβρουαρίου το ΚΠΙΣΝ παραδόθηκε στο Δημόσιο. Μαζί παραδόθηκε και η ανησυχία για το μέλλον του. Μια ανησυχία και μια ευθύνη που βαραίνει πρωτίστως το κράτος και τον τρόπο με τον οποίο θα το διαχειριστεί ώστε να μην έχει την τύχη του Μεγάρου –που βρίσκεται στην αρχή της νοητής γραμμής.
Αλλά όχι μόνον. Ανησυχία και ευθύνη βαραίνει και τους πολίτες, επισκέπτες και θεατές, που θα το επιλέξουν είτε για μια βόλτα είτε για μια εκδήλωση. Να το προσέξουν, να το περιποιηθούν, να μην το λερώσουν, να το σεβαστούν.
Γιατί η παράδοση, η άλλη παράδοση, θέλει τον Ελληνα να μη σέβεται τον χώρο που δεν είναι δικός του. Φεύγοντας από την προστασία του ιδιώτη, το Ιδρυμα Νιάρχος περνά εμμέσως υπό την προστασία κάθε ιδιώτη. Αλλά και το μετρό μια γραμμή είναι τελικά και να που δεκαεπτά χρόνια μετά παραμένει περιποιημένο και καθαρό. Αρα, μπορούμε. Κι ας αποτελεί μέσο μαζικής μεταφοράς. Κι ας είναι ένας χώρος διαρκώς επισκέψιμος. Μήπως ακριβώς αυτή η καθημερινή τριβή είναι που τον κάνει τόσο σεβαστό; Το ίδιο καθημερινός ας γίνει και ο πολιτισμός.
Τελευταία Νέα