Πώς γιορτάζει μια γυναίκα; Κατεβαίνει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί; Πηγαίνει στον πλαστικό; Αύριο αρχίζει δίαιτα; Τσακώνεται με τους άντρες; Απολαμβάνει να είναι το ασθενές φύλο;

Κάπου εκεί ανάμεσα η γυναίκα χάθηκε. Στον δυτικό κόσμο, και κυρίως στην Ευρώπη, η έννοια του εορτασμού της 8ης Μαρτίου ενσωματώθηκε στο στυλ Αγίου Βαλεντίνου. Ενα δείπνο, ένα λουλούδι ή μια γυναικοπαρέα στα μπουζούκια αρκούν. Σαν αφορμή. Χωρίς ουσία, χωρίς περιεχόμενο και στρατηγική.

Μόνη της η γυναίκα θα έπρεπε να έχει καταργήσει μια γιορτή που μέσα στα χρόνια παραμορφώθηκε και κατέληξε να επιβεβαιώνει όσα προσπάθησε να καταπολεμήσει. Γιατί άραγε η αντίστοιχη ημέρα του άνδρα δεν έχει πάρει στην εποχή μας έναν, έστω, συμβολικό χαρακτήρα; Υπάρχει; Πότε γιορτάζεται; Και τι είναι η γυναίκα; Είδος; Για να υπενθυμίζει την ύπαρξή της;

Ενα είναι βέβαιο: στο θέμα της ισότητας, χάρη σε αγώνες και ουσιαστικές προσπάθειες για αλλαγές, οι γυναίκες έκαναν βήματα μπροστά. Στην οικογένεια, στην κοινωνία, στον επαγγελματικό τομέα, στο σπίτι, στη διαχείριση του εαυτού τους. Μπήκαν στο παιχνίδι. Η νοοτροπία όμως με την οποία έχουν γαλουχηθεί φαίνεται πως δεν έχει ξεπεραστεί. Κι ακόμα χειρότερα: αναπαράγεται στις νεότερες γενιές, μερικές φορές με τρόπο παλιό και ξεπερασμένο. Υποτιμητικά. Λες και αναζητούν την επιστροφή σε ένα βολικό παρελθόν.

Είναι αλήθεια ότι οι ρόλοι για μια γυναίκα είναι πάντα πολλοί. Οι απαιτήσεις ακόμα περισσότερες: από τον εαυτό της, από τους άλλους, από όλους. Αντί λοιπόν να σπάσει τα στερεότυπα και να τα επανεφεύρει, αντί να κρατήσει τα κεκτημένα και να διώξει όσα την πάνε πίσω, αμφιταλαντεύεται. Δυο βήματα μπροστά, τρία πίσω.

Ποιος άραγε θυμάται ότι όλα ξεκίνησαν από τη Νέα Υόρκη, όταν εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας διεκδίκησαν καλύτερους όρους στη δουλειά τους. Ηταν 8 Μαρτίου του 1857. Πέρασαν 160 χρόνια ακριβώς.

Τελευταία Νέα