Είναι κοινός τόπος πως η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Δεν είναι μόνο οι ανακοινώσεις ή οι προθέσεις των πέντε ηγετών στη χθεσινή μίνι Σύνοδο στις Βερσαλλίες που προλόγισε την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Είναι και η Ρώμη την επόμενη εβδομάδα, όπου με αφορμή την επέτειο της ιστορικής Συνθήκης της ΕΟΚ θα επαναδιατυπωθεί η νέα αρχιτεκτονική ή και το πρελούδιο της νέας δομής της.
«Ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία» υπογράμμισε ο Ολάντ. Και δεν έχει άδικο. Οι διαφορετικές οικονομίες, οι διαφορετικές παθογένειες είναι μια πραγματικότητα την οποία σήμερα δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς. Οπως βέβαια και η ενότητα ή οι κοινές προσπάθειες για συγκλίσεις και υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ώς εδώ όλα καλά.
Η Ελλάδα όμως, σε ποια ακριβώς ταχύτητα βρίσκεται; Πού ακριβώς είναι η θέση της στον νέο μετασχηματισμό που σημειώνεται; Είδατε ή ακούσατε κάποιο οργανωμένο σχέδιο εκ των κυβερνώντων; Στο πλαίσιο μιας μετέωρης αξιολόγησης, την ίδια ώρα που οι ευρωπαϊκές χώρες επινοούν εκ νέου τον εαυτό τους και την ταυτότητά τους, η Ελλάδα –με ευθύνη της κυβέρνησης –μοιάζει να μην ξέρει τι θέλει, πού ανήκει, παρότι παραμένει το βασικό της πλεονέκτημα να ανήκει στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης.
Για την Ανγκελα Μέρκελ οι Ευρωπαίοι θα πρέπει «να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες», χωρίς ωστόσο να κλείνει ο δρόμος «για εκείνες που έχουν καθυστερήσει». Με μελαγχολία αναγνωρίζουμε τη χώρα μας στις δεύτερες.
