Η αντίδραση είναι ανθρώπινη. Αποφεύγεις το πρόβλημα που σε εξουθενώνει, ή απλώς σου χαλάει την ημέρα, και ασχολείσαι με κάτι ανώδυνο, κάτι που δεν σου κοστίζει τίποτε και σε χαλαρώνει. Σε αυτήν την ψυχολογική κατάσταση σκιαγραφείται πιθανότατα την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να λανσάρει ξανά τον διάλογο για τη συνταγματική αναθεώρηση. Ο καταστατικός χάρτης της χώρας ως απόδραση από τη δυσάρεστη πραγματικότητα; Ναι, όταν η ΕΛΣΤΑΤ παγώνει την ίδια ημέρα την πρωθυπουργική θριαμβολογία για την υποτιθέμενη ανάπτυξη και την επομένη η Eurostat ανακοινώνει ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην ΕΕ με την οικονομία της σε ύφεση.
Ανάμεσα στην Εσθονία που πετάει με κάπου +2% και την Ελλάδα που σέρνεται στο -1% και κάτι, μεσολαβούν οι δείκτες 25 χωρών. Το γράφημα της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, ωστόσο, δεν πρέπει να το δει κανείς ως αποτύπωση του χάσματος που χωρίζει τον Βορρά από τον Νότο. Αυτό που αποτυπώνει είναι μια εξαίρεση πέρα και πάνω από τους οικονομικούς δείκτες. Αν η ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ εκθέτει τον Πρωθυπουργό για τη σχέση του με την πραγματικότητα, εκείνη της Eurostat αποκαλύπτει το τεράστιο κόστος της ομολογημένης αυταπάτης του –όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε θέσεις εργασίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει πεισματικά. Είχε κατασκευάσει μια πραγματικότητα πριν αναλάβει την εξουσία με το Μνημόνιο που θα έσκιζε και τώρα επιχειρεί να κατασκευάσει άλλη μία με το Σύνταγμα που θα αλλάξει «μαζί με την κοινωνία». Αλλά τώρα είναι σαν κρατάει ένα κιβώτιο πριν από τον γκρεμό. Και το κιβώτιο, αλίμονο, να περιέχει ένα σκισμένο Σύνταγμα. Ενα κουρελόχαρτο.