ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Η υπόσχεση είναι κάτι που πάντα τιμωρεί. Πολύ περισσότερο όταν μένει υπόσχεση. Και βεβαίως δεσμεύει αυτόν που έχει ποντάρει ή επενδύσει σε αυτήν. Δεσμεύει όμως και τον φορέα της. Οι χθεσινές συμπλοκές και συγκρούσεις αγροτών με τις δυνάμεις της Αστυνομίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπενθυμίζουν τα παραπάνω και μάλιστα με πικρό τρόπο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Πέραν των υποσχέσεων όμως που έμειναν υποσχέσεις από τον σημερινό Πρωθυπουργό, υπάρχει κάτι χειρότερο για τον ίδιο, το οποίο οφείλει να θυμάται. Δεν πάει καιρός που αυτός και το κόμμα του κατά τη διάρκεια του αντιμνημονιακού του ρεπερτορίου επένδυσαν, πριμοδότησαν ή και ενθάρρυναν τις κινητοποιήσεις όλων των κλάδων κατά των προηγούμενων κυβερνώντων. Συχνά ανοιχτά φωτογραφιζόταν ή ποζάριζε σε σταματημένα τρακτέρ, με ντουντούκες και αγκαλιά με τους σημερινούς μαινόμενους (με αυτόν) αγρότες ή κτηνοτρόφους. Τότε βέβαια, οι κλάδοι ήταν χειμαζόμενοι –σύμφωνα με τον ίδιο –από το Μνημόνιο. Εν τω μεταξύ ο ίδιος έφερε και ψήφισε ένα ακόμη. Και οι χθεσινοί φίλοι του έγιναν «μειοψηφίες που παραλύουν το κέντρο των πόλεων με τα επεισόδιά τους».

Δεν είναι τυχαία η στάση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης στη Βουλή, ο οποίος πρώτα αναφέρθηκε σε «τραμπούκους που παρεισέφρησαν στη διαδήλωση των αγροτών» και λίγο μετά είπε πως δεν μίλησε για «τραμπούκους», αλλά για «τραμπούκικες» συμπεριφορές. Μια λεκτική χορογραφία που επιβεβαιώνει την αμηχανία μιας κυβέρνησης της οποίας οι υποσχέσεις έμειναν κενό γράμμα.