Αναζήτηση
Οι άνθρωποι με νόσο Αλτσχάιμερ αρχικού σταδίου ενδέχεται να επιβραδύνουν την απώλεια μνήμης και να τονώσουν τις σωματικές και νοητικές δεξιότητές τους με τη βοήθεια της βάδισης με γρήγορο βήμα, σύμφωνα με νέα μελέτη.
Η μελέτη είναι μία από τις πρώτες στις οποίες αξιολογείται η φυσική δραστηριότητα ως ερευνητική θεραπεία για τη νόσο.
Αν και τα ευρήματά της είναι ενθαρρυντικά, οι παρατηρούμενες βελτιώσεις ήταν μέτριες και δεν αφορούσαν όλους τους ασθενείς, έσπευσαν να επισημάνουν οι ερευνητές.
Επειδή όμως ουδείς γνωρίζει ποιος μπορεί να ωφεληθεί ή όχι και γιατί, οι ασθενείς δεν έχουν τίποτα να χάσουν αν δοκιμάσουν να περπατάνε συχνά και γρήγορα, προσθέτουν.
Οπως γράφουν στην επιθεώρηση «Plos One», στη μελέτη συμμετείχαν 68 εθελοντές μέσης ηλικίας 73 ετών, οι οποίοι υποβλήθηκαν κατ’ αρχάς σε τομογραφίες εγκεφάλου και σε τεστ αξιολόγησης μνήμης, νοητικών δεξιοτήτων, αεροβικής κατάστασης και ικανότητας διεκπεραίωσης καθημερινών δραστηριοτήτων.
Στη συνέχεια, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η μία άρχισε ένα πρόγραμμα βάδην υπό επίβλεψη, κατά το οποίο οι ηλικιωμένοι βάδιζαν ολοένα περισσότερο και ταχύτερα κατά τη διάρκεια αρκετών εβδομάδων, μέχρις ότου έφθασαν στο σημείο να κάνουν βάδην επί τουλάχιστον 150 λεπτά κάθε εβδομάδα.
Η δεύτερη ομάδα άρχισε ένα πρόγραμμα διατάσεων (στρέτσινγκ) και ασκήσεων τόνωσης του σώματος, το οποίο δεν περιείχε αεροβικές ασκήσεις, αλλά είχε την ίδια διάρκεια και προοδευτικότητα με το πρώτο πρόγραμμα.
Τα αποτελέσματα
Ο επανέλεγχος των εθελοντών έπειτα από έξι μήνες έδειξε ότι ιδίως οι εθελοντές της πρώτης ομάδας είχαν βελτιώσει τις επιδόσεις τους στα τεστ διεκπεραίωσης των καθημερινών δραστηριοτήτων. Ωστόσο τα αποτελέσματα στις νοητικές επιδόσεις των δύο ομάδων ήταν ανάμεικτα.
Στην πραγματικότητα, όσοι ακολούθησαν το πρόγραμμα των διατάσεων και της τόνωσης είχαν ελαφρά επιδείνωση των νοητικών δεξιοτήτων τους, επομένως αυτή η προπόνηση δεν επιβράδυνε την εξέλιξή τους. Ωστόσο από όσους έκαναν βάδην, μερικοί σκέφτονταν και θυμόντουσαν πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πριν αρχίσουν το περπάτημα.
Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι που έμειναν στάσιμοι, ενώ άλλοι επιδεινώθηκαν. Μερικοί όμως βελτιώθηκαν αρκετά και μάλιστα είχαν μικρή αύξηση στο μέγεθος μιας δομής του εγκεφάλου τους, που λέγεται ιππόκαμπος και παίζει σημαντικό ρόλο στη μνήμη. Ο ιππόκαμπος πλήττεται νωρίς στην πορεία της νόσου Αλτσχάιμερ, αλλά στην παρούσα μελέτη έδειξε να ωφελείται από το περπάτημα.
Προγενέστερες μελέτες της ίδιας ερευνητικής ομάδας είχαν δείξει ότι οι υγιείς ηλικιωμένοι (χωρίς Αλτσχάιμερ) που ακολουθούν αυτό το πρόγραμμα παρουσιάζουν επίσης σημαντική βελτίωση στην αεροβική αντοχή τους. Στην παρούσα μελέτη, όμως, ελάχιστοι ασθενείς ωφελήθηκαν σε επίπεδο αεροβικής αντοχής.
Η ερμηνεία
Το εύρημα αυτό υποδηλώνει ότι «μπορεί να υπάρχουν διαφορές σε επίπεδο φυσιολογίας μεταξύ των υγιών ηλικιωμένων και των πασχόντων από νόσο Αλτσχάιμερ, οι οποίες φθάνουν μέχρι το κυτταρικό επίπεδο» δήλωσε στην εφημερίδα «New York Times» η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Τζιλ Μόρις, από το Κέντρο Νόσου Αλτσχάιμερ του Πανεπιστημίου του Κάνσας.
«Οι διαφορές αυτές» συνέχισε, «ίσως εξηγούν γιατί οι ασθενείς αντιδρούν διαφορετικά στη γυμναστική από ό,τι οι υγιείς ή ακόμα γιατί δεν αντιδρούν εξίσου όλοι οι ασθενείς. Ο,τι κι αν συμβαίνει, όμως, το σημαντικότερο εύρημα είναι πως όταν οι πάσχοντες από Αλτσχάιμερ κατορθώνουν να βελτιώσουν τις σωματικές δεξιότητές τους με το βάδην, σε γενικές γραμμές βελτιώνεται και η ικανότητα σκέψης τους και επιβραδύνεται η εξέλιξη της ασθένειάς τους».
Και κατέληξε: «Οπως φαίνεται, το κατάλληλο πρόγραμμα γυμναστικής μπορεί να τροποποιήσει την πορεία της νόσου, αλλά απλώς δεν ξέρουμε ακόμα με βεβαιότητα ποιο είναι το ιδανικό πρόγραμμα για τον σκοπό αυτό».
Μέχρις ότου αποσαφηνιστεί το θέμα, το περπάτημα με γρήγορο βήμα θα ήταν ένα καλό πρώτο σημείο για να αρχίσει κανείς, κατέληξε.
