«Μα είναι παράλογο. Πώς γίνεται να μη θέλω κατά βάθος να πραγματοποιηθεί ο ίδιος μου ο στόχος;». Και όμως, δεν είναι παράλογο αν ο στόχος δεν είναι και τόσο δικός μας ή δεν τον έχουμε «μετρήσει» σωστά.
Μπορεί να νομίζουμε ότι θέλουμε κάτι γιατί το θέλουν όλοι, γιατί «έτσι πρέπει», επειδή δεν έχουμε άλλη επιλογή ή γιατί έτσι συνηθίζεται. Συχνά οι επιθυμίες μπερδεύουν. Είναι αντιφατικές ή δεν έχουμε υπολογίσει τις συνέπειές τους. Πώς θα είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε στ’ αλήθεια το ζητούμενο;
Αν για πολύ καιρό έχουμε κάνει ελάχιστη προσπάθεια γι’ αυτό, είναι λογικό να μπούμε σε υποψίες. Πόσο «καιγόμαστε» να τα καταφέρουμε; Πόσο δεσμευόμαστε από το 1 έως το 10 ότι θα προσπαθήσουμε; Αν μας έδιναν τώρα αυτό που ζητάμε, θα το παίρναμε; Αν η απάντηση δεν είναι ένα ξεκάθαρο, αποφασιστικό «ναι», καλό θα ήταν να επανεξετάσουμε τα κίνητρά μας.
Μήπως υπάρχει κάτι που μας ανησυχεί; Τι μας κρατά πίσω; Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε στον στόχο μας αν αυτό έβγαινε από τη μέση;
Δεν είναι λίγες οι φορές που επιδιώκουμε κάτι χωρίς να έχουμε δώσει σημασία στο συνολικότερο κόστος του στη ζωή μας. Πώς θα επηρεάσει άλλους τομείς; Είναι αποδεκτές οι συνέπειές του σε οικογένεια, φίλους, σχέσεις, δουλειά, ελεύθερο χρόνο; Αξίζει τον κόπο, τον χρόνο, την ενέργεια, τους πόρους που θα καταναλώσουμε για να το κατακτήσουμε; Εχουμε κάτι να χάσουμε αν ο στόχος μας επιτευχθεί ή ακόμη και κάτι να κερδίσουμε από τη μη επίτευξή του;
Οι δισταγμοί μας μπορεί να προκύπτουν και από κρυφά μηνύματα που στέλνει ο εαυτός μας: Τι θα έλεγε ο μελλοντικός εαυτός μας για τον στόχο μας πέντε χρόνια μετά; Μας αρέσει ο εαυτός που χρειάζεται να γίνουμε για να τον επιτύχουμε; Αν όχι, ας τον αλλάξουμε. Αν ναι, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε αυτός που αξίζει να τον κατακτήσει.
