Η λίστα της ευτυχίας

Στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου η σκηνοθέτρια Ιόλη Ανδρεάδη μιλάει με την ηθοποιό Μελίνα Θεοχαρίδου. Η σκηνή είναι άδεια, η ηθοποιός στέκεται αντιμέτωπη με το κοινό της, υπάρχει μόνο ένας φωτισμός. Αυτή τη σκηνική συνθήκη την επιβάλλει το ίδιο το έργο «Ολα τα υπέροχα πράγματα» που έγραψαν ο Ντάνκαν Μακμίλαν και ο Τζονι Ντόναχο και ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Να είναι άραγε τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή παίζονται στην Αθήνα άλλα δύο έργα του Μακμίλαν: η διασκευή του «1984» του Τζορτζ Οργουελ και οι «Πνεύμονες»; Ο βρετανός συγγραφέας ανήκει στις ανακαλύψεις της νεότερης γενιάς σκηνοθετών. «Η αγγλική παραγωγή του “Ολα αυτά τα υπέροχα πράγματα” είχε τεράστια επιτυχία. Ξεκίνησε το 2013 στο Εδιμβούργο, έκανε περιοδεία σε όλη την Αγγλία, επέστρεψε πάλι το 2014-2015, πήγε Αμερική, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία. Πήρε διθυραμβικές κριτικές, απέσπασε το βραβείο Critics’ Pick των “New York Times” και τα δικαιώματα για το έργο έχουν δοθεί σε 26 χώρες σε όλο τον κόσμο».

Η δραματουργία. Η Μελίνα κρατάει στα χέρια της αριθμημένα χαρτάκια, το καθένα από τα οποία έχει ένα μήνυμα. Μου δίνει μερικά από αυτά και μου λέει πως όταν θα πει έναν αριθμό, εγώ θα πρέπει να διαβάσω αυτό που γράφει το κάθε χαρτάκι. Για παράδειγμα: 1. Παγωτό από την «Αθηναία». 2. Μπουγέλο –και χωρίς να έχει καύσωνα. 4. Καρουσέλ στα Αηδονάκια. 14. Το βραδινό γάλα με κακάο. 25. Τα κόκκινα λουστρίνια μου με το φιογκάκι κι ας πονάω. 317. Ολες οι επαναλήψεις του «Beverly Hills» και στο ριπίτ το «Losing my Religion». «Με αδρές γραμμές, πρόκειται για μια λίστα με “Υπέροχα πράγματα”» εξηγεί η Ιόλη Ανδρεάδη. «Το μισό έργο με έναν τρόπο είναι η ίδια η λίστα. Είναι μια σειρά από πράγματα που θυμίζουν στη Μελίνα των επτά ετών -η μητέρα της οποίας μόλις έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει –ό,τι ωραίο υπάρχει στη ζωή».

Η προσαρμογή. «Η μετάφραση στα ελληνικά έχει γίνει από τον Αντώνη Γαλέο, ο οποίος μας έδωσε το ελεύθερο να επεξεργαστούμε το κείμενο με τον Αρη Ασπρούλη και να το προσαρμόσουμε στα ελληνικά, επειδή υπάρχει ο όρος από τους συγγραφείς να εμπεριέχονται τα πολιτισμικά στοιχεία της χώρας στην οποία παίζεται το έργο. Να μην είναι πολιτισμική αναφορά το Λονδίνο, αλλά η Αθήνα και η Ελλάδα. Οι αναφορές μάλιστα προσαρμόζονται και στην ηλικία του ηθοποιού κάθε φορά. Οπότε οι δικές μας εντοπίζονται στην αθηναϊκή δεκαετία του 1990».