Το χαρακτηριστικό δείγμα πολυπολιτισμικής πόλης, το Λονδίνο, έχει καταφέρει να περιφρουρήσει πίσω από τα κυκλώπεια τείχη του την εσωστρέφεια των ανθρώπων του.

Για τους κατοίκους της βρετανικής πρωτεύουσας, το ποδόσφαιρο, το τσάι και η βασίλισσα είναι ευαίσθητες χορδές που δεν πρέπει να τις αγγίζει οποιοσδήποτε. Και ο Αρσεν Βενγκέρ ήταν γι’ αυτούς, το μακρινό 1996, ένας «οποιοσδήποτε».

Ο αέρας του κοσμοπολίτη που έφερνε μαζί του δεν τους ενόχλησε. Το αντίθετο. Θεώρησαν πως συνεισφέρει στην ανανέωση των ιδεών. Αρκεί βεβαίως αυτές να μην εφαρμόζονταν στο άθλημα που γεννήθηκε στα χώματά τους.

Είτε λόγω εμφάνισης είτε λόγω νοοτροπίας, ο Βενγκέρ δεν ήταν ποτέ αρεστός στους οπαδούς της Αρσεναλ.

Ακόμη κι όταν δημιούργησε την περίφημη «ανίκητη» ομάδα, ο Αλσατός δεν πήρε το κομμάτι της δόξας που του αναλογούσε.

Η παραμονή του για δύο δεκαετίες στους Κανονιέρηδες οφείλεται αποκλειστικά στα οικονομικά που σπούδασε. Ενας τραπεζίτης του ποδοσφαίρου που υπολόγιζε και την τελευταία πένα που ξόδευε ο σύλλογος, λες και ήταν δικός του.

Οι ομάδες όμως δεν είναι τράπεζες για να συσσωρεύουν χρήμα, όπως λένε και οι Βαυαροί της Μπάγερν. Ετσι, όταν προστέθηκε στο ξινό του χαμόγελο και η αγωνιστική αποτυχία, ο Βενγκέρ έχασε κάθε έρεισμα στους φίλους της Αρσεναλ και το όνειρό του να γίνει σερ όπως ο Φέργκιουσον δεν θα εκπληρωθεί ποτέ.

Τελευταία Νέα