Αναζήτηση
Τον δούρειο ίππο της αυτοκριτικής
μη βάλετε στο κάστρο του εφησυχασμού σας.
Με ανησυχεί τρομερά η ακεραιότητα
της αυριανής σας ημέρας.
Νίκος Γιαννάκης, «Δούρειος ίππος»
Για να μην εμφανίζομαι συνεχώς κριτικός στα πεπραγμένα της κυβερνώσας Αριστεράς [;] αποφάσισα να περιγράψω το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται άναρχα και σπασμωδικά.
Ο σύγχρονος κόσμος κυβερνιέται από κέντρα εξουσίας «χωρίς όνομα» [ανεξάρτητα που οι δικοί μας παρουσιάζουν ως συν-εργάτη τους τούς Ρότσιλντ] [sic].Tα κέντρα αυτά δεν προβάλλουν κάποιο συγκεκριμένο και σταθερό κοινωνικό μοντέλο. Τους αρκεί να ελέγχουν τις οικονομίες της αγοράς, τα πληροφοριακά δίκτυα και τους πρόθυμους κυβερνώντες.
Νόμοι και κοινωνικό συμβόλαιο ή ιδεολογίες δεν τους ενδιαφέρουν, αφού έχουν τη δύναμη να τα υπερβαίνουν, να τα καταστρατηγούν ή να τα «προσαρμόζουν».
Οι νέες εξουσίες, στις οποίες υποκλίνονται πολλοί υπουργοί μας υιοθετώντας ένα παράδοξο σχήμα «αστών εμφορούμενων από ρεαλιστικο-κυνικό αριστερισμό», αδιαφορούν για την κουλτούρα, την παιδεία, την ιστορία κάθε υπήκοης χώρας και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, ούτε δέχονται «εξωτερικό» έλεγχο.
Η οικονομία μαζί με τα ΜΜΕ καλούν την πολιτική εξουσία να προσχωρήσει ή ν’ αποχωρήσει.
Πρόεδροι, διευθυντές, επιχειρηματίες, μάνατζερ, γραφειοκράτες διαχειρίζονται σχεδόν ανεξέλεγκτα τις χρηματιστηριακές αγορές, την ενέργεια, τα κοιτάσματα, μην υπακούοντας στους θεσμούς της Δημοκρατίας και του Δικαίου. Υπόγεια [παρα]οικονομία και διαφθορά καθιστούν τις κοινωνίες υπηρέτριες ενός μανιακού καπιταλισμού που δεν αναγνωρίζει «αντίβαρα» [ή «ισοδύναμα αντίμετρα» όπως τα ονομάζουν οι δια-πραγματευτάδες μας].
Κρυφές και κρυμμένες εξουσίες μιας ανελεύθερης Δημοκρατίας που προβάλλει σαν «ανάπτυξη» το κυνήγι μόνο χρήσιμων μεγεθών στη λογική της τυραννίας του «οικονομικά ορθού» και όχι της συλλογικής ευημερίας.
Κοσμοπολίτικα λόμπι, αριστεροί εθνικιστές και ημι-κρατικές ελίτ γίνονται ένα κουβάρι με στόχο την καπιταλιστική περικύκλωση. Οι ντόπιοι αξιωματούχοι δεν έχουν άραγε ακόμα κατανοήσει ότι με τους προπαγανδιστικούς τους ακτιβισμούς, τις δήθεν αστικές τους μεταμφιέσεις και τις απλουστευτικές τους ιδεοληπτικές κορόνες διευκολύνουν αυτό που θεωρητικά καταδικάζουν;
Τόσο αθώοι ή τόσο «κολλημένοι»;
Η αγοραία Αριστερά των μικροαστών και των μεγαλοαστών ούτε εμπνέει στο διαχειριστικό επίπεδο ούτε έχει τα κότσια ν’αντισταθεί [πραγματικά κι όχι επικοινωνιακά] σε όσους κάνουν τη δημοκρατική νομιμοποίηση κουρελόχαρτα.
Η Αριστερά οφείλει στη σημερινή συγκυρία να ενώσει την ελληνική κοινωνία ώστε να μπορέσει να συγκροτήσει μέτωπο απαλλαγής από τα πανοπτικά μεγασυστήματα αντί να ψάχνει «εσωτερικούς εχθρούς» για να νομιμοποιήσει [ή μήπως να μονιμοποιήσει;] τις περήφανες ήττες της που θα την κρατούν στην εξουσία του «Τίποτα».
Αρκετά με αυτούς που μας εξηγούν το παρόν με τις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος. Αρκετά με αυτούς που ενοχοποιούν όλους τους άλλους, ακόμα και την Ιστορία, για τα δικά τους λάθη.
Εφτασε η ώρα της εξέγερσης των ρομαντικών της εντιμότητας, του δικαίου, της ηθικής, των αυτονόητων αληθειών.
ΥΓ: «Πόσο τόκο, νομίζεις, θ’ αποδώσουνε τα όνειρά μας
στο αποταμιευτήριο της ζωής,
όπου τα παρέδωσα για φύλαξη;» [Προμηθέας Κυζιρίδης, «Μετάστασις»]
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
