Και οι πρωτάρηδες έχουν ψυχή

Δεν έχω στόχους, δεν κυνηγάω χρόνους και δεν γνωρίζω ποιο είναι το ιδανικό μου πάτημα (με τη φτέρνα, με την καμάρα ή με το μπροστινό τμήμα του ποδιού). Κοιμήθηκα ένα βράδυ εντελώς άσχετος με το σπορ και το επόμενο πρωί ξύπνησα «ερασιτέχνης δρομέας» (και καλά…). Την ευθύνη για την άγνοια κινδύνου μοιράστε την σε δύο φίλους μου: τον Βασίλη που με τράβηξε για ένα πεντάρι στη γειτονιά πριν από τρεις μήνες –ο ίδιος έχει τρέξει τον κλασικό Μαραθώνιο –και τον Στέλιο που με προπονεί στο γυμναστήριο (inside joke: είναι από τους καλύτερους στην κατηγορία 27 – 34, αλλά μην πείτε ότι το μάθατε από εμένα).

Υπό κανονικές συνθήκες και με το ρίσκο ότι μας διαβάζουν και επαγγελματίες δρομείς, θα έπρεπε να σταματήσω κάπου εδώ. Αλλά, όπως λέει ο υπεύθυνος του ενθέτου που διαβάζετε, και οι αρχάριοι έχουν ψυχή. Κυρίως έχουν το απαιτούμενο θράσος να ξεχάσουν την προδρομική ρουτίνα και να βάλουν στην καινούργια το φυστικοβούτυρο, τα burpees, τους σταθεροποιητές κορμού, τους έσω λοξούς, τις σανίδες, το σορτσάκι με δίχτυ και άλλες άγνωστες λέξεις που μαθαίνουν στο «νηπιαγωγείο του δρομέα».

Αγνοια και θράσος στα 39. Τι άλλο χρειάστηκε για να πάρω μέρος στα Κυριακίδεια της Φιλοθέης και το Σπύρος Λούης στο Μαρούσι, να ξεκουράζομαι σήμερα για την grand course της Αγίας Παρασκευής και να μπουκώνομαι με υδατάνθρακες για τον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας την επόμενη Κυριακή; Χρειάστηκε να επιστρατεύσω την ίδια φιλοπεριέργεια για εμπειρίες, όπως όταν πρωτανοίγω ένα βιβλίο. Χρειάστηκε να δω με καθαρότερο βλέμμα τις διαδρομές με το αυτοκίνητο που τώρα μοιάζουν με έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο. Εκείνες τις ανηφόρες της Μεσογείων, κυρίως, που τις οδηγείς σαν να κόβεις βούτυρο και τώρα τις ανεβαίνεις σαν να γίνεσαι βούτυρο (ναι, ναι, ξέρω: πιο μεγάλες κινήσεις με τα χέρια, ελαφρώς γυρτό κορμό και πιο κοφτά βήματα). Ή τα στενάκια του Χαλανδρίου, όπου γνωρίζω απέξω τι ώρα βγάζουν για βόλτα τα σκυλιά τους οι δύο πιο καλλωπισμένες γιαγιάδες της γειτονιάς. Μεταξύ μας, χρειάστηκε να δώσω βάση και στα σχόλια των νεότερων φίλων μου, που επιμένουν να με πουσάρουν. Εκείνοι διαφημίζουν ένα «κρυφό ταλέντο» κι εγώ σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω γιατί είναι σημαντικό ότι έτρεξα τα πρώτα μου 10 χιλιόμετρα σε 56 λεπτά.

Λένε ότι το τρέξιμο είναι αφόρητα εγωιστικό και ανυπόφορα μοναχικό. Δεν μου έτυχε, οπότε «δεν ξέρω, δεν απαντώ». Οσες φορές χρειάστηκε να τρέξω για προπόνηση είχα στα δεξιά μου τον Βασίλη (το ‘χει συνήθειο να πατάει στο οδόστρωμα για να μου «χαρίζει» το πεζοδρόμιο) ή στ’ αριστερά μου τον Στέλιο (στην περίπτωσή του προτιμώ εγώ τον δρόμο κι όταν ανοίγω ελαφρώς, φωνάζει «Τζερόνιμο, κόψε»). Αυτοί οι δύο είναι πάντα δίπλα μου. Ακόμη κι όταν τρέχω μόνος…