Τον τελευταίο καιρό, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι πολύ της μόδας. Αλλά η συγκεκριμένη είναι ομολογουμένως πολύ προχωρημένη. Ο Ντόναλντ Τουσκ όχι μόνο δεν φρόντισε το 2010, από τη θέση του πρωθυπουργού, να είναι ασφαλές το αεροπλάνο που μετέφερε τον πρόεδρο της χώρας Λεχ Κατσίνσκι, αλλά συνωμότησε και με τον πρόεδρο Πούτιν προκειμένου το αεροπλάνο να συντριβεί.
Η επίσημη έρευνα που διατάχθηκε τότε στην Πολωνία όχι μόνο δεν βρήκε καμιά ένδειξη που να επιβεβαιώνει τη θεωρία αυτή, αλλά επιπλέον διαπίστωσε ότι αιτία της πτώσης του αεροσκάφους ήταν ανθρώπινο λάθος. Αυτό δεν εμπόδισε τον δίδυμο αδελφό του μακαρίτη, και νυν ισχυρό άνδρα της χώρας, να εξαπολύσει μια εκστρατεία εκδίκησης, εμπλέκοντας τον Τουσκ σε διάφορα φανταστικά σκάνδαλα και χαρακτηρίζοντάς τον προδότη της πατρίδας του. Η εκστρατεία αυτή κατέληξε χθες σε κάτι πρωτοφανές στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης: ένα μέλος της δεν υποστήριξε την ανανέωση της θητείας ενός υπηκόου του, προτείνοντας την τελευταία στιγμή κάποιον άλλο. Αλλά έχασε.
Ο 60χρονος πρώην πρωθυπουργός δεν είναι κανένας χαρισματικός πολιτικός. Γεννημένος στο Γκντανσκ όπως και ο παππούς της Μέρκελ, και γόνος της γερμανόφωνης μειονότητας των Κασούμπ, συμπυκνώνει τις πολιτικές του φιλοδοξίες σε μια φράση: να «τρέχει ζεστό νερό στη βρύση». Δεν πρόκειται για το πιο εμπνευσμένο όραμα, ιδιαίτερα για τους νέους που δεν έχουν γνωρίσει τις στερήσεις της κομμουνιστικής περιόδου. Αλλά ο Τουσκ ήταν πάντα ρεαλιστής. Και πάντα φιλευρωπαίος. Οταν χρειάστηκε, μάλιστα, όρθωσε το ανάστημά του καταδικάζοντας την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και χαρακτηρίζοντας την εκλογή του Τραμπ καταστροφική.
Η επανεκλογή του στο αξίωμα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δεν ήταν μια προφανής επιλογή. Ενδιαφέρονταν κι άλλοι, όπως ο Φρανσουά Ολάντ. Και η ζυγαριά στην κορυφή των ευρωπαϊκών θεσμών έχει γείρει υπερβολικά προς τα δεξιά. Ο λόγος που αγνοήθηκαν τελικά αυτοί οι παράγοντες ήταν η απόφαση των Ευρωπαίων να στείλουν το μήνυμα ότι δεν μπορεί να λύνονται πολιτικοί λογαριασμοί στην πλάτη τους. Οπως είπε ένας γερμανός διπλωμάτης, «όλοι ήθελαν να αντιταχθούν σε αυτούς τους σπαστικούς».
Η απομόνωση των τελευταίων, δηλαδή των πολωνών λαϊκιστών, ήταν πλήρης. Ούτε οι Ούγγροι του Ορμπαν δεν έπαιξαν το παιχνίδι τους. Πήραν άραγε κανένα αντάλλαγμα, για παράδειγμα στη διατύπωση της διακήρυξης που θα εκδοθεί για τα 60 χρόνια της Συνθήκης της Ρώμης; Δύσκολο. Θα ενισχύσει αυτή η εξέλιξη τους ευρωσκεπτικιστές, που ισχυρίζονται ότι πνίγεται η φωνή των μεμονωμένων κρατών-μελών; Αδιάφορο. Η Ευρώπη έχει αρχές και επιτέλους τις υπερασπίζεται.
Με την επανεκλογή ενός «Γερμανού» στην ηγεσία της Ευρώπης, η Ανγκελα Μέρκελ διατηρεί έναν σύμμαχο σε μια περίοδο που γύρω της βλέπει μόνο εχθρούς. Είναι καλό για το Βερολίνο, είναι καλό για την Ευρώπη. Ακόμη κι ο πρωθυπουργός μας ικανοποιήθηκε, που κατάλαβε επιτέλους ότι δεν φταίνε για όλα οι Γερμανοί. Αλλά τα δύσκολα έρχονται.
