Τα σποτάκια που έφτιαξε Το Ποτάμι για να γιορτάσει τα τρία χρόνια του μπορεί να επικρίθηκαν από εχθρούς και φίλους τόσο για το περιεχόμενο όσο και για την αισθητική τους, προσφέρουν όμως πολύτιμες υπηρεσίες. Οχι τόσο στον τόπο όσο στο ίδιο το κόμμα. Κι αυτό, γιατί φέρνουν στην επιφάνεια τα ουσιαστικά προβλήματά του και του δίνουν την ευκαιρία να τα διορθώσει όσο είναι ακόμη καιρός.
Το μεγαλύτερο από τα προβλήματα αυτά είναι η έλλειψη πολιτικού στίγματος. Το Ποτάμι θέλησε από την αρχή να παρουσιαστεί ως ένα κεντρώο κόμμα που επιδιώκει τη μεταρρύθμιση ενός αρτηριοσκληρωτικού πολιτικού συστήματος. Παίζοντας όμως με το ισοπεδωτικό ερώτημα «Τους βαρέθηκες;», καταλήγει να προσλάβει έναν αντισυστημικό χαρακτήρα σε μια χώρα όπου τον ρόλο αυτόν τον παίζουν η Ακρα Δεξιά και η ριζοσπαστική Αριστερά. Το άστοχο σποτάκι με το «φασιστάκι» που υπερασπίζεται την ανάγκη ιεραρχίας και οργάνωσης σε ένα κόμμα εντείνει την αίσθηση πολιτικής σύγχυσης και θολούρας.
Η προσωπικότητα και η δημοτικότητα του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν από την αρχή ένα από τα μεγάλα ατού του Ποταμιού. Πολλά από τα στελέχη που αποχώρησαν ωστόσο αυτά τα τρία χρόνια διαμαρτυρήθηκαν για τον συγκεντρωτικό τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι το σακίδιο του επικεφαλής, για το οποίο διαμαρτύρεται η «ξιπασμένη», αλλά η απροθυμία του να αφήσει όλα τα λουλούδια να ανθίσουν.
Το Ποτάμι πάσχει, τέλος, και από κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί «σύνδρομο Δρακόπουλου». Οταν το 1977 η Συμμαχία έλαβε 2,7% και έμεινε εκτός Βουλής, ο τότε γραμματέας του ΚΚΕ εσωτερικού Μπάμπης Δρακόπουλος απέδωσε το χαμηλό ποσοστό όχι στις συμμαχίες ή στο πρόγραμμα του κόμματος, αλλά στον λαό. Την ίδια πίκρα βγάζει και η αρνητική καμπάνια με τον «ξερόλα», το «τρολ» και το «κομματόσκυλο».
Σημαίνουν αυτά τα αρνητικά γνωρίσματα ότι το κόμμα που ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια και στις ευρωεκλογές του ίδιου έτους εκτινάχθηκε στο 6,60%, ολοκλήρωσε την προσφορά του; Το αντίθετο. Το Ποτάμι παραμένει το πιο «έξυπνο» ελληνικό πολιτικό κόμμα. Περιλαμβάνει στις τάξεις του σπουδαίους ανθρώπους, που δεν περιμένουν να ζήσουν από την πολιτική αλλά έχουν μια επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία και γνωρίζουν ποια είναι τα προβλήματα και οι λύσεις στο πεδίο τους. Εχει τολμηρές απόψεις για τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, τα ελληνοτουρκικά ή τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, θέματα δηλαδή όπου τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης φοβούνται συχνά να ανοιχτούν. Και διοικείται από έναν άνθρωπο με βαθιά γνώση της επικοινωνίας.
Δεν είναι όμως think tank ούτε ίδρυμα στρατηγικών μελετών. Είναι πολιτικό κόμμα, που θέλει να λάβει μέρος και στη διακυβέρνηση της χώρας. Η επετειακή του καμπάνια δεν θα έπρεπε λοιπόν να αποσκοπεί να δείξει γιατί αυτή η χώρα δεν αλλάζει, αλλά πώς, με ποιους τρόπους και μέσα από ποιες συμμαχίες μια βασανισμένη και παραπλανημένη κοινωνία μπορεί να ορθοποδήσει και να βγει από τη μιζέρια. Στο παραφρασμένο ερώτημα «Μας βαρέθηκες;», Το Ποτάμι καλείται να δώσει μια αφοπλιστική και πειστική απάντηση.