Παίρνοντας τη σκυτάλη από τους πολιτικούς αρχηγούς, θα σημειώσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους: δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι Μπαρτσελόνα. Και βέβαια δεν μπορεί να περιμένει κάθε φορά –σε κάθε αξιολόγηση –να σκοράρει στο 90′ ή στο 96′. Κατ’ αρχάς διότι, σε αντιστοιχία με το ποδόσφαιρο, ο χρόνος μετράει πάντα εναντίον του ηττημένου.
Στην περίπτωση για παράδειγμα των διαπραγματεύσεων, η πείρα έχει δείξει πως τα μέτρα που δεν δέχεσαι να πάρεις τώρα, θα αναγκαστείς να τα ψηφίσεις πιο μετά και πιο επώδυνα. Για να επιστρέψουμε στα του ποδοσφαίρου, δεν μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να πετάει συνεχώς την μπάλα στην εξέδρα ενώ επί της ουσίας καίγεται για γκολ. Είναι επίσης βέβαιο πως μπορεί στο ποδόσφαιρο ο αιφνιδιασμός η ή ανατροπή να είναι μέσα στο παιχνίδι, στην πολιτική όμως τα πολιτικά γεγονότα και αποτελέσματα δρομολογούνται, προδιαγράφονται και εν πολλοίς καθορίζονται από τη στρατηγική που έχεις.
Ποια είναι σήμερα η στρατηγική της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Οι συνεχείς αναβολές της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης οδήγησαν ήδη στα χτεσινά: τα μέτωπα παραμένουν ανοιχτά παρότι πολλά επώδυνα μέτρα (π.χ. αφορολόγητο ή εργασιακά) έχουν μπει στο τραπέζι. Η ψευδαίσθηση πως παραπέμποντας κάτι στις καλένδες θα το αποφύγεις είναι εντελώς οδυνηρή.
Η ομάδα που κυβερνά, πέραν των άλλων, φαίνεται να χάνει απ’ τα αποδυτήρια. Μια αξιολόγηση που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί από τον Φεβρουάριο του 2016 σέρνεται –με τον πιο καταστροφικό για την αγορά και την κοινωνία τρόπο. Και προφανώς η εξέδρα των οπαδών της ελληνικής ομάδας έχει ήδη αδειάσει.
