Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία αποτελούσε παραδοσιακά ένα εργαστήρι ιδεών, κάτι το οποίο αποτυπωνόταν και στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις των κομμάτων. Η συνύπαρξη, ωστόσο, με την Κεντροδεξιά και τα συντηρητικά κόμματα τα τελευταία χρόνια έβαλε σε δεύτερη μοίρα την παραγωγή πολιτικής.
Στα καθ’ ημάς, η πιο χαρακτηριστική περίπτωση πραγματικής ιδεολογικής σύγκρουσης ήταν η μάχη του 1996 μεταξύ του κ. Σημίτη και του κ. Τσοχατζόπουλου για την επικράτηση στο (τότε) κραταιό ΠΑΣΟΚ.
Από τότε και ώς σήμερα στη χώρα μας δεν έχει γίνει καμία ιδιαίτερη ιδεολογική αντιπαράθεση στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Για παράδειγμα, η σύγκρουση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2007 μεταξύ του κ. Παπανδρέου και του κ. Βενιζέλου είχε προσωπικά χαρακτηριστικά και τίποτα άλλο.
Την ίδια στιγμή, λόγω και της πλήρους αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί στη χώρα μας η λέξη Αριστερά σε μια φάση που στην Ευρώπη η Σοσιαλδημοκρατία επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις της με τις συγγενείς ιδεολογικά δυνάμεις.
Τη σκυτάλη των ζυμώσεων έχει πάρει η Γαλλία ενόψει και της επικείμενης προεδρικής εκλογής. Επειτα από ένα μεγάλο διάστημα ιδεολογικής αποχαύνωσης, ίσως λόγω και της άοσμης προσωπικότητας του κ. Ολάντ, υπάρχει έντονη κινητικότητα στους Σοσιαλιστές. Κατά πολλούς ο Μπενουά Αμόν είναι αρκούντως παλαιοκομματικός, με ξύλινο λόγο που παραπέμπει στο χθες. Εξ ου και τα πολύ χαμηλά ποσοστά που συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις. Με αποτέλεσμα μια μεγάλη μερίδα στελεχών του Σοσιαλιστικού Κόμματος με αμιγώς μεταρρυθμιστική ατζέντα να στρέφεται στον χαρισματικό 40ντάρη Εμανουέλ Μακρόν. Η εξέλιξη αυτή μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών.
Αλλά δεν είναι μόνο η Γαλλία όπου γίνεται επιτέλους ουσιαστική συζήτηση. Αντίστοιχος διάλογος έχει ανοίξει στο SPD στη Γερμανία λόγω και της υποψηφιότητας Σουλτς για την καγκελαρία. Οι Σοσιαλιστές στην Ισπανία έχουν τον Μάιο εσωκομματικές εκλογές όπου το θέμα των σχέσεων με τη Δεξιά και την Αριστερά διχάζει. Το περιέγραψε πολύ αναλυτικά ο υποψήφιος για την ηγεσία των Σοσιαλιστών Π. Σάντσεθ σε κλειστή συνάντηση που είχε τη Δευτέρα στην Αθήνα με στελέχη και παράγοντες της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Στην Πορτογαλία ο Ντα Κόστα κυβερνά με το αριστερό Μπλόκο, ενώ και στην Ιταλία οι ζυμώσεις δίνουν και παίρνουν.
Ε, όλα αυτά δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους στην Ελλάδα και όλες οι συζητήσεις να γίνονται με το… συριζόμετρο. Είναι ό,τι πιο αντιπαραγωγικό!
Πρώτον, δεν μπορεί ο μόνος γνώμονας να είναι το πώς θα ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητα από το τι θα έρθει στη θέση του. Δεύτερον, δεν μπορεί ένα μεγάλο τμήμα της Κεντροαριστεράς να μη διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος και να ζει ακόμα με τον Ανδρέα, τη Μελίνα και τα άλλα παιδιά.
Τρίτον, δεν μπορεί τα πρόσωπα που έχουν κοινές εκσυγχρονιστικές αναφορές και μεταρρυθμιστική ατζέντα να μην μπορούν να συνεννοηθούν και να επικαλούνται μονίμως διαδικαστικά ζητήματα.
Πάει πολύς καιρός, λοιπόν, που η Κεντροαριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία είναι κλεισμένες στο καβούκι της ψωροκώσταινας. Αν το ανοίξουν θα διαπιστώσουν ότι η λέξη του μέλλοντος είναι σοσιαλ-μεταρρυθμισμός. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τελευταία Νέα