[Στίγμα] Θέατρο

Η ιστορία έχει ως εξής: γνωστός σκηνοθέτης συναντά έναν παραγωγό που διαχειρίζεται αρκετές θεατρικές σκηνές. Συζητούν για δουλειά. Θέλουν κι οι δυο να ανεβάσουν ένα έργο για τη ζωή του Γιώργου Ζαμπέτα. Το επεξεργάζονται καιρό. Η ιδέα είναι πιασάρικη. Κάπως έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι προσεγγίζει τον σκηνοθέτη περφόρμερ μεγάλης προβολής –που εδώ και καιρό έχει μετατρέψει το δημοφιλές σόου του από τηλεπιθεώρηση σε διαρκή καταγγελία κατά των Μνημονίων και του συστήματος –διεκδικώντας να αναλάβει εκείνος την παράσταση. Εύλογα. Ενα έργο για τον Ζαμπέτα θα μπορούσε να γίνει θεατρική επιτυχία και αυτός έχει ανάγκη από μία. Η εμπλοκή του με τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως κόστισε κάπως στην καριέρα του. Βλέπει λοιπόν μια ευκαιρία να κάνει ένα δυναμικό comeback στις εμπορικές επιτυχίες και θέτει τον εαυτό του –και κυρίως το ταλέντο του –στη διάθεσή τους. Κι όμως ο παραγωγός αρνείται. «Και το 10% από αυτά που μαθαίνω ότι λέει για μένα να αληθεύουν, δεν θέλω να τον δω στα μάτια μου. Οχι να συνεργαστώ μαζί του» είναι η κοφτή απάντηση του παραγωγού στον σκηνοθέτη για να τη μεταφέρει στον καλλιτέχνη. Η αντίδραση του τελευταίου όταν το ακούει είναι οργισμένη. Στην καριέρα του δεν έχει μάθει να ακούει συχνά όχι. Θεωρεί τον εαυτό του εθνικό σταρ του αριστοφανικού είδους και ταυτόχρονα παράγοντα της δημόσιας ζωής, στον οποίο κανείς δεν δικαιούται να πει όχι. Αυτό το τελευταίο έσπευσε να αποδείξει δίνοντας στον συνομιλητή του να καταλάβει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει για τους σκοπούς του το σύστημα εξουσίας. Γιατί πώς αλλιώς ερμηνεύονται ατάκες σαν το «θα του στείλω το ΣΔΟΕ» ή το «θα βάλω τα μέσα να αγοράσει τα δικαιώματα του έργου το Εθνικό Θέατρο»; Μάλλον λοιπόν δεν μπορεί να θεωρηθεί απλή σύμπτωση πως όλες τις προηγούμενες ημέρες στα θέατρα που διαχειρίζεται ο παραγωγός της ιστορίας γίνονται, σύμφωνα με το περιβάλλον του, έφοδοι από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Οι επιθεωρητές ψάχνουν, συμπληρώνουν οι ίδιες πηγές, για παραβάσεις ακόμη κι εκεί όπου ο βασιλιάς πάει μόνος του.

Σε μια συνέντευξη με τη Σάσα Σταμάτη σχεδόν επιβάλλεται να καταφθάσεις με μοτοκρός. Πόσω μάλλον αν είσαι ο Μάκης Μπαλαούρας. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε, εξάλλου, ότι του άρεσε το μηχανάκι από τότε που ήταν πιτσιρικάς. Και για να αποδείξει πόσο πολύ προσέθεσε: «Ακόμα και σπερματεγχύτης αγελάδων έγινα προκειμένου να οδηγώ μηχανάκι. Αυτή είναι μια ειδικότητα κάποιων ανθρώπων που είναι κατά κάποιον τρόπο κτηνίατροι και αναλαμβάνουν να γονιμοποιήσουν τις αγελάδες. Είχαν σπέρμα καλής ποιότητας προκειμένου να γονιμοποιηθεί η αγελάδα. Και τρέχαμε σε χωριά και γονιμοποιούσαμε τις αγελάδες». Γιατί όχι; Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.

Στον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χρυσοσπηλιωτίσσης την ακολουθία των Β’ Χαιρετισμών τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος. Η είδηση ωστόσο ήταν αλλού. Ανάμεσα στο χριστεπώνυμο πλήθος βρισκόταν και ο υπουργός Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής, που έψαλε από μικροφώνου τον ύμνο του απόδειπνου. Τον απήγγειλε μάλιστα εμμελώς, σύμφωνα με εκκλησιαστική ιστοσελίδα, και για αυτό τον ευχαρίστησε ο Αρχιεπίσκοπος. Η αλήθεια είναι ότι το βίντεο με τον Φίλη να ψέλνει, παρέα με τον Αδωνη τον Ακάθιστο Υμνο τον Οκτώβριο που μας πέρασε έκανε μεγαλύτερο σουξέ στο Διαδίκτυο. Αναμενόμενο, αφού ήταν απρόσμενο. Αμα όμως έχεις περάσει από το παλιό το ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο, έχεις εμπεδώσει τη σεραφειμική ρήση ότι η Εκκλησία είναι μαγαζί γωνία και θα ορκίσει κι εσένα και τον επόμενο, οπότε λειτουργείς αναλόγως. Ακόμη κι όταν ορκιστείς υπουργός αριστερής κυβέρνησης.